sularına baxmışdı, etrafdakı henirtini-xışıltını dinlemişdi, nehayet, yağlı tüfengin çaxmağını keçirib, yapıncıya bürünüb, seher, hele quşlar oyanmamışdan qabaq Qan çanağına qalxan cığıra ayaq basmışdı. İndi bu tüfengli adam burdan eliboş qayıda bilmezdi, dünya dağılsaydı da, qarlı dağlar, buzlu qayalar yerinden qopub onun üstüne gelseydi de, o, gerek tüfengin tetiyini çekeydi, bu dağlara, derelere velvele salaydı. Başqa çıxış yolu yoxdu: adamın alnına ne yazılıbsa, ele odur. Herenin bu dünyada öz qismeti var. Qismetden savayı bu dünyadan ne ummaq olar ki?.. "Tovariş Salaxov, budet sdelano!"
Sonra Sanca oğlu Mehemmedin meyitini qamı üste atm beline aşıranda, dağlar terefden güclü, vıyıltılı bir külek qopanda, o, füfengini çiyninden asıb, gözlerini qıyıb etrafına baxmışdı: atılan iki gülle sesi olmasaydı, bunun ardınca, Sarıca oğlu Mehemmedin qarnından qopan heyvan böyürtüsü eşidilmeseydi, deyerdin ki, buralar dünya yaranandan beri bir ins-cins nefesi görmeyib. Belece dayanıb, qan iyi aldığından ağzı köpüklene-köpüklene qantarğanı gemiren ata baxmağa üreyi gelmeden, havalanmış kimi, ucadan demişdi:
- Yandım, kül oldum, ay dağlar!..
...Salatın geldi, Moşu aynabendde anasının ayaq seslerini eşidib, esneye-esneye, gözlerini ovuşdura-ovuşdura qalxdı, qapını açdı. Salatın nefesi darıxa-darıxa, tentimiş halda içeri girdi: elindeki iri podnosda bir şüşe araq, soyutma toyuq, dürmesayaq bükülmüş yuxa, göy-göyerti vardı. Mahmud arağı görende yüngülce köksünü ötürdü, ele bil üreyi qalxdı, amma bu halı tez de keçib getdi: kababçı Xelilin isti kababxanasında Selimle içdiyi tut arağını xatırladı, sonra evde araq sandan heddini aşdığına göre, özüne yer tapmadığını yadına saldı ve fikirleşdi ki, belke içmesin. Amma ele bunun dalınca başqa bir fikir, Mahmudun özünün düşündüyü kimi, mentiqsiz ve qefil bir fikir ağlını çaşdırdı: yox, mütleq içmelidir, içmese, heç olmasa, yüzce qram atmasa, yorğunluğu canından çıxmayacaq.
Zülfüqar kişi de sese, henirtiye gözlerini açdı ve qızından

<< 1 ... 32 33 [34] 35 36 ... 202 >>