qurtum-qurtum, son damlasına qeder boğazına tökdü, Salatının elinden toyuğun yumşaq etini götürüb ağzına saldı ve çeyneye-çeyneye lezzetle elave eledi: - Oxqay, a köpekoğlunun arağı!
Mahmudun gözlediyinin eksine olaraq - arağı stekanlara süzende bayaq yene üreyi qalxmışdı - araq boğazından cive kimi sürüşüb keçdi: ne üreyi bulandı, ne de üz-gözünü turşutdu. Amma, her ehtimala qarşı, tez yuxanın arasına göyerti qoyub dişleri arasına saldı ve heç bir saniye de ötmemişdi ki, içdiyi arağın havası beynine yayıldı, gicgahlarındakı ağırlıq yox olub erşe çekildi ve hetta bir azdan hiss eledi ki, ayaqlarındakı üşütme de keçir, canı qızışmağa başlayır. Bu heraretin tesiri altında sesinin gur yerine salıb, ne üçünse sevine-sevine dedi:
- Sene canım qurban, ay Zülfüqar kişi! Ay emi!
- Allah elemesin, a bala, - deye Zülfüqar kişi cavab verdi. - Ya senin dermanın meni diriltdi, ya da bu araq... Vallah, düz sözümdü...

Mahmud Zülfüqar kişinin sifetine baxdı: qocanın sifeti doğrudan deyişmişdi, arıq, derisi cod yanaqları allaşmışdı, bu allıq, gücle sezilse de, gözlerine de axmışdı, bu gözlerde indi ne qorxu vardı, ne de bayaq Mahmudu emelli vahimelendirmiş ümidsizlik. Bu gözler indi hele eceli yetmemiş bir qocanın adi gözleri idi. Mahmud üreyinde dedi:
- “Şükür veren gününe, deyesen, bu defe de xata-beladan sovuşduq". Salatın da atasının özüne geldiyini gördüyünden, bardaş qurub oturduğu küncden minnetdarlıqla Mahmuda baxırdı, ele bil Mahmudun üreyinde dediyi sözleri eşidib, razılıqla başını terpedirdi.

Mahmud özüne yarım stekan da araq süzdü, sonra toyuğun budunu qabağına çekdi, ellerini bir-birine sürtüb, bu defe telesmeden, daha üreyinin qalxacağından ehtiyat etmeden, seliqe-sahmanla stekanı götürdü, arağı hortdatma içib, iştaha ile toyuğu yemeye başladı. Ağzındakı tikeni çeyneye-çeyneye dedi:
- Salatın, Moşunun başı haqqı, ele men de dirildim. Sizin ocağm xeyir-bereketi, vallah, tamam başqadı. Çünki her şey halaldı...
Mahmud qırx beş illik ömründe, ağlı kesen

<< 1 ... 34 35 [36] 37 38 ... 202 >>