getirdiyi araqla çıxarmışdı. Gözleri de otağın ala-bula qaranlığına alışmışdı. Sağ elini qatlayıb başının arxasına qoymuşdu, gözlerini tavana zillemişdi, eşikden içeri düşen bulanıq işıq tavanı bozumtul, yağışqabağı göyün bir parçasına benzedirdi. Mahmud bilirdi ki, indi bu evde hamı şirin-şirin yatır, Salatın, Moşu, Zülfüqar kişi... Çünki indi günün ele vedesi idi ki, bu yerin, bu obanın camaatı yatmalıydı, min il, milyon il bundan önce öyreşib adet etdikleri kimi: gün batdımı, quşların sesi kesildimi, hamı yorğan-döşeyine girib, salavatını çevirib yuxuya gedirdi, min defe gözlerini açıb gördükleri seherin hesretinde, intizarında yatışırdılar. Mahmud qımışdı: vallah, bele bir mexluqun gece gördükleri yuxulardan emelli kitab yazmaq olar!.. Amma olmayaydı. Mahmudun bele işlerle heç arası yox idi, hemişe bele söhbetler eşidende esebleri yerinden oynayırdı, o deqiqe dilxor olurdu, özüne yer tapa bilmirdi. Ölü de yuxuya girermi, a kişiler? Uryadnik ehvalatını, nedense, Mahmud tamam unuda bilmirdi. Bayaqdan neçe kere bu ehvalatın üstüne qayıtmışdı. Salatın, getirdiyi yemek-içmeyin qalanını yığışdırıb aşağı aparandan sonra, Zülfüqar kişinin Mahmuda teferrüatı ile danışdığı uryadnik ehvalatının xofumu desin, ağrısımı desin - Mahmud özü bilmirdi - ne beyninden çıxırdı, ne de gözleri qabağından gedirdi. Nese, bu tamam ayrı ehvalatdı, özge gerdişdi. Mahmudun yadına düşdü ki, Zülfüqar kişi zoğal arağından yarım stekan hortdadandan sonra, düzdü, özüne gelse de, nedense kövrelmişdi, deyirmi, qızarmış gözlerini Mahmuda zilleyib, kövrek-kövrek, sesi qırıla-qırıla ona uzaq keçmişin ehvalatını ikinci, üçüncü defemi, amma bir de danışmışdı. Mahmud da arada lap esebileşmişdi, Salatınla ağız-ağıza verib uryadnikin dedesini, cijisini bir-birine qatmışdılar, lap axırda, Mahmud bir "vot tebe na!" deyib, Zülfüqar kişinin sözünü kesib soruşmuşdu ki, uryadnik köpekoğlunun kime ne pisliyi keçibmiş ki, yazığı divansız-mehkemesiz qanına qeltan elemisen?! Zülfüqar kişi de xeyli susub, alnını

<< 1 ... 37 38 [39] 40 41 ... 202 >>