qırışdırıb, maddım-maddım Mahmuda baxandan sonra, sesinin zil yerine salıb çığırmışdı: "Tovariş Salaxov, budet sdelano!" Hamı menası heç kese melum olmayan bu ecaib sözlerin müqabilinde şaqqanaq çekib gülüşmüşdü.
Ay senin filan yerini yeyim, şeytana papış tiken bele-bele olmuş dünya!.. Mahmud gözlerini yumdu, son defe divar arasından eşitdiyi ses Zülfüqar kişinin ahı oldu. Kişi yuxuda ele bir ah çekdi ki, Mahmudun bedenine tezeden üşütme doldu, istedi qalxıb xesteye baş çeksin, amma çox yorğundu, gözlerini açammadı...

Zülfüqar kişi ikinci defe ah çekende Mahmud daha heç bir şey eşitmedi... Zülfüqar kişi gözlerini açdı, arxası üste uzanmış halda, yorğanın altında qarnını qaşıdı, amma hemin deqiqe de eşitdiyi sesden ne diksindi, ne de qorxdu. Qalxıb yerinde oturdu. Zülfüqar kişinin yatdığı otağın ensiz penceresi arxasından gelen ses ona hem tanışdı, hem de yaddı. Kimdi bu gören, a başına dönüm?.. Kişi tab elemedi, çarpayıdan enib çekeleklerini geyindi, ağ tuman-köynekde yavaş-yavaş pencereye yanaşıb eşiye baxdı. Aşağıdakı tut ağacının altında bir qaraltı gördü, amma bu qaraltının kim olduğunu ayırd ede bilmedi. Düzdür, qübbenin ortasındakı ay lap güneş kimi yanırdı, göyün üzünde ise bir dene de bulud yoxdu, amma qaraltının sifeti görünmürdü. Evvel istedi, çarpayının yanında yerde yatan qızı Salatını qaldırsın, amma neyçünse bu fikrinden vaz keçdi, üreyinin döyüntüsüne qulaq vere-vere birden naqafıl bir hereket eledi: telesik pencereni taybatay açıb başını eşiye uzatdı ve özü öz sesindeki ötkemliye teeccüb edib, qaraltıdan soruşdu:
- Kimsen, a bala?
- Menem, Zülfüqar, Sarıca oğlu Mehemmedem.

Eger Zülfüqar kişiden indi soruşsaydılar ki, ömrünün hansı çağında, hansı deqiqesinde esl menada xoşbext olmusan, derd-serden, qayğılardan, peşmançılıqlardan tamam ayrılıb sevindiyinden göyün yeddinci qatına qalxmısan, yeqin fikirleşmeden, götür-qoy etmeden cavab vererdi ki, ele indi, bax, bu pencereni açıb, gelenin kim olduğunu soruşduğum deqiqede, Sarıca oğlu

<< 1 ... 38 39 [40] 41 42 ... 202 >>