Mehemmedin sesini eşitdiyim deqiqede. Zülfüqar kişiye ele bil dünyanı bağışladılar, Zülfüqar kişinin elinden ele bil dünyanı aldılar: dağları, dereleri, ormanları, nennide eşitdiyi gün işığı kimi ilıq laylanı, oğul-uşaq mehebbetini, ocağa, yurda bağlılığını. Sarıca oğlu Mehemmed adını deyen kimi, o sesi eşiden kimi her şey Zülfüqar kişinin elinden alındı ve eyni zamanda alınan şeylerin hamısı yeni, indiye kimi duymadığı, derk elemediyi bir ürek döyüntüsü, damarlarında yeni qan dövranı kimi ona bağışlandı. Veren gününe qurban olum, ya Tanrı!

Gelirem, derdin alım, gelirem! - Zülfüqar kişi az qala çığırdı. Ancaq evde heç kes oyanmadı, yiyesinin quruca henirtisinden hürmeye başlayan heyetdeki it de cınqırını çıxarmadı, yalnız qübbenin ortasında güneş kimi şöle saçan ay işığmı artırdı ve bu işıq Zülfüqar kişinin gözlerine dolub içerisine axdı, üreyindeki buzu eritdi. - Bu deqiqe, ağrın üreyime, gelirem, - deyib Zülfüqar kişi ağladı, yaman ağladı. Telesik geri döndü, üzüqoylu yatan qızı Salatına baxdı, amma başa düşmedi ki, bu qadın kimdir, otağa nezer saldı, çarpayıya baxdı
ve harda olduğunu anlamadı. Ele belece, çekelekler ayağında, ağ tuman-köynekde qapını açıb pillelerle endi, heyete düşüb tut ağacının altına geldi, amma Sarıca oğlu Mehemmedi orda görmedi.
- Kürdeyem, Zülfüqar, beri en!
- Gelirem, ağrın alım! - Zülfüqar kişi doqqazı açıb heyetden çıxdı. Kürün sahiline çatanda ayaq saxladı.

Sarıca oğlu Mehemmed derinde, ay işığının gümüşü renge boyadığı sal daşların arasında dayanmışdı. Kürün otu, yosunu quruyub qara kendirler topu kimi daşların, qayaların gövdesine dolaşmışdı.
Zülfüqar kişi soruşdu:
- Aye, be Kürün suyu hanı? Sarıca oğlu Mehemmed güldü:
- Ne su, evin yıxılmasın, sumu qalar indiye?.. Tez ol, yubanma, menzilimiz uzaqdı.
- Gelirem, derdiş, gelirem, - deye-deye Zülfüqar kişi çeviklikle, pilleken enirmiş kimi, daşların, qayaların arasından aşağı enib, Sarıca oğlu Mehemmedin yanına, Kürün qurumuş vadisine düşdü. Sanca oğlu Mehemmedle üzbeüz

<< 1 ... 39 40 [41] 42 43 ... 202 >>