kişinin meyitini Kürün sahilinde, yaxşı, qayğısız günlerinde rahat-rahat oturub, qelyanını tüstülede-tüstülede, zümzüme eleye-eleye bezen saatlarla Küre tamaşa elediyi yastı daşm yanında tapdılar. Bu xeberi hamıdan erken oyanmış tatar Temir Mahmuda çatdırmışdı: alatoran vaxtı qalxıb, esneye-esneye, gerneşe-gerneşe, guppuldayan, damarları şişmiş gicgahlarını ovucları ile hövkeleye-hövkeleye - dünenki tut arağından sonra başında yarım pudluq ağırlıq vardı - Kürün sahiline enmişdi ki, soyuq suyla hem emelli yuyunub özüne gelsin, hem de qayığına baş çeksin, çünki bir stekan çay içib yola düşmeliydiler: Mahmudu geri, evine aparmalıydı. Uzaqdan ağ tuman-köynekde, üzüqoylu yaş, sıyıq torpağın üstüne yıxılmış adamı gören kimi tatar Temir başa düşdü ki, bu yazıq bende Zülfüqar kişidir.

Pişik çımxırtısına benzer bir ses çıxarıb, iki elli dizlerine vurub, tez geri dönmüşdü, qaça-qaça heyete girmişdi, ordan da birnefese pillekeni qalxıb, ölüm yuxusuna getmiş Salatını oyatmadan, özünü Mahmudun yatdığı qonaq otağına salmışdı. Mahmud nece qalxdı, geyindi, nece tatar Temirle evden çıxıb Kürün sahiline endi - xeberi olmadı. Eyilib, meyiti arxası üste çevirdi, bileyinden yapışıb nebzini tutdu, havalı adamlar kimi başını bulaya-bulaya baxışlarını Zülfüqar kişinin açıq qalmış gözlerine zilledi. Tatar Temir belini eyib, ellerini dizleri üste qoyub, çenesi ese-ese telaşla Mahmuda baxırdı: ondan Allahın ağlagelmez möcüzesini gözleyirdi.

Mahmudu ise qorxu çulğamışdı, tükleri biz-biz olmuşdu, alnına da soyuq ter gelmişdi. Tez elini uzadıb Zülfüqar kişinin gözlerini qapadı, vallahi ki, bunu elemeseydi, belke de doğrudan ağlı çaşardı: o gözlerin her birinde heresi alma boyda bir ulduz görmüşdü, buz qelpesi kimi işıldayırdılar. Mahmudun boğazından xırıltılı bir ses çıxdı:
- Ya Rebbim, özün kömek ol!
- Mahmıd, belke hele keçinmeyib?
- Kiri, e! - Mahmudun sesi lap xırıldadı. - Keçinib, lap o yana da keçib. Qaxac kimidi... Sene min rehmet, ay Zülfüqar kişi!
Bu vaxt bir az aralıda

<< 1 ... 41 42 [43] 44 45 ... 202 >>