şeyi insan hemişelik unutmur, çünki xatirenin öz vedesi var: vaxtı gelende beynin bütün kilidli qapıları öz-özüne açılacaq. Amma gerek bu xatirelerin qabağında davam getire bilesen. Xatireler üstüne gelende, kilidli qapılardan biri açılıb, boğazından içine qaynar qurğuşun tökülende, üreyine de damcı-damcı ağrı axanda, gerek ya fit çalıb, göz vurub özünü sefehliye qoyasan, ya ellerini qaldırıb teslim olasan. Başqa yol yoxdur. Çünki keçmiş hemişe pusqudadır, fiirset düşen kimi tetiyi çekir. Vay o günden ki, gülle seni tapa.

Son nefesine kimi üreyinde gezdireceksen... Bu defe teqsir Mahmudda oldu. Yeqin ki, tatar Temirden danışıb meni güldürmeseydi, Seyfulla emi yadıma düşmeyecekdi. İndi Zeyneb Bakının apteklerinden birinde kassaçı işleyir, saçlarına xına qoyur, özü de sehv etmiremse, altmışı çoxdan ötüb.
- Zülfüqar kişinin qebrinin üstünü götürüblermi?
Mahmud stekanı deyirmi stolun üstüne qoydu, cibinden yaylıq çıxarıb alnının, boynunun ardının terini sildi.
- Sağ olsun, halal olsun ona... Salatını deyirem. Jitomirden mermer de getizdirdi, inceli Avanes de bir başdaşı düzeldib ki, deyirsen, peyğember qebridir. Her şey qaydasındadı, derdiş. - Mahmud yene stekanı götürdü, çaydan bir qurtum vurub davam eledi. - Sen öz canına bax, ağrın alım, hammız gözümüzü sana dikmişik. Özü de dava-derman atma, havaya çıx. Seninki havadı.
Xeste gözlerini açdı.
- Nece, kardiaminus cartes?

Mahmud başını geri verib, dümağ dişlerini şaqqıldadıb, ele güldü ki, düzü, xeste azca diksinen kimi oldu.
- Qebri nurnan dolsun, - deyib Mahmud elinin arxası ile gözlerinin suyunu sildi. - Aye, kişi ele zarafat eleye-eleye qırağın qatdadı dana!
Bu vaxt xestenin arvadı - bayaqdan Mahmudun getirdiyi heyvanı metbexde çapacaqla şaqqalamaqla meşğul olan Zemine uzun xalatda, başında leçek içeri girdi. Xalatının qolları çırmalanmışdı, barmaqları arasında, bileklerinde qan lekeleri vardı.
- Ay Mahmud, tez-tez gel, sen canın. Sen gelende emioğlunun eyni açıhr.
Xeste gülümsünüb, Mahmuda göz

<< 1 ... 48 49 [50] 51 52 ... 202 >>