demeli ha, dünyanın en axmaq adamıyam.

Xeste gülümsündü. Mahmud onun sarı dişlerini gördü, gözlerinin altındakı derin qırışlara da ürekağrısı ile baxdı. Xeste ona göre gülümsünmüşdü ki, yağ, qaymaq, teze qoyun eti, quyruq filanı tapmaq meselesinden Mahmudun yeqin ki, xeberi yoxdu. Xestenin kendde yaşayan bütün qohum-eqrebası da yeqin bu iddiada idiler ki, şeher yerinde özüne az-maz hörmet qazanmış bir adam mütleq yağ-bal içinde üzmelidir, bele adam xestelenib-eleyende de, rehmetlik Zülfüqar kişi demiş, hamı qabağında "sluşu" dayanır...

Zemine çayniki götürüb, çayı tezelemekden ötrü otaqdan çıxandan sonra, iki nefer - xeste ve Mahmud - ne üçünse diqqetle bir-birilerine baxdılar ve yeqin ki, her biri üreyinde nese vacib bir şey baresinde fikirleşdi. Bunu Mahmud da, xeste de eyni zamanda duydular: ikisinin de dodaqlarında hüznlü tebessüm gezdi, ikisi de ele bil bir-birinden utandı. Eger indi üçüncü adam olsaydı, bir-birine baxan bu iki neferin nezerlerinden ve elbette, bu üçüncü adamın zenni iti olsaydı eger, çox şey oxuya bilerdi. Mahmudun xeste qohumuna yazığı gelirdi, bayaqdan gülse de, mezeli ehvalatlar danışsa da, zarafat eleyib ev yiyelerini eylendirse de, Mahmud emin idi ki, qohumunun azarı ötergi azarlardan deyil, nese ciddi şeydir, haray salıb alemi ayağa qaldırmaq lazımdır. Amma bunu Mahmud, tebii ne xesteye deye bilerdi, ne de onun arvadına. Bele şeyleri heç kes heç kese deye bilmezdi: ümidin eteyinden yapışıb, bir-iki il lap sürünmeyin özü de, elbette, qazancdı. Mahmud bele hallara düşende, yeni üreyine damdığı bir şeyin heqiqet olduğuna inananda hemişe özünü itirirdi, bilmirdi elini hara atsın, kimden imdad dilesin, kömek üçün kimin üstüne getsin. Elacı bir gözegörünmeze qalırdı: içinden qalxan ses, onun özünden başqa heç kesin eşide bilmediyi ses, beynini, üreyini, bedeninin lap xırdaca hüceyrelerini de ele bil üyüb toza dönderirdi, iradesini mehv edirdi. "Ya Tanrı, özün kömek ol!" Amma ömrü boyu neçe defe sınamışdı: son ümidin, son xahişin

<< 1 ... 51 52 [53] 54 55 ... 202 >>