bir eleyib, hökmdarın dediklerini dinleyirdi. Hökmdar, düşmen qalasından gelmiş şairleri hüzuruna buraxmaq fikrinde deyildi, çünki onların getirdikleri melumatları serkerdebaşına verib, axşama yaxın onun izahını dinleyenden sonra qerara gelmişdi ki, daha elave söhbete, elave sorğuya ehtiyac yoxdur: yürüşe lap indi başlamaq olar. Qala artıq hökmdarın elinde idi. Bu, hökmdarın fikrince, Allahın möcüzesi idi, xudavendi-alemin ona gösterdiyi merhemetin nişanesi idi. Tanrı hökmdarın terefinde idi... Xace Enver ellerini arxasında cütleyib, ayaqlarında yun corablar, xalıların, mütekkelerin üstünde gezişen ve çox nadir hallarda müşahide etdiyi bir şeyi - hökmdarın gülümsediyini görüb, üreyinde bu gün neçenci defe idi ki, "şükür, şükür" deyirdi. Yalnız vezirin son sözlerini eşidende hökmdar dayandı, qaşlarını düyünleyib teeccüble, ağır-ağır başını buladı.
- Nece? - deye çox yavaşdan soruşdu. Sesindeki zehmden xace Enver yerinde yırğalandı. Vezir baş eyib dedi:
- Beli, adil hökmdar. - Vezirin çenesi titredi. - Bexşişlerden imtina etdiler şairler.
- Sebebi?
Vezir bir addım qabağa atdı, indi lap ikiqat oldu.
- Qalada meşhur şair var, onun başını isteyirler senden, ulu hökmdar. Hökmdar xace Envere yanaşdı, quru, demir parçası kimi ağır ve
soyuq elini onun çiynine qoydu.
- Demeli, meğrib ulduzu boyda daş-qaşlardan imtina etdiler, hind firuzesini istemediler... Evezinde menden qaladakı şairin başını isteyirler. - Bu sözleri deyib susdu, sonra dodaqlarını aralayıb gülmeye başladı. Hamı, çadırda kim vardısa, o cümleden xace Enver de hökmdara qoşulub gülüşdüler... Bir azdan hökmdar elini yuxan qaldırdı, gülüş sesleri xırp kesildi.
- Bele memleketin bir qalasını yox, cemi qalalarını almaq olar. Bele memleketi yerleyeksan elemek olar.
Hökmdar çadırın ortasına yöneldi, enli taxta eyleşib başını sinesine eydi.
- Şairlere deyin ki, hökmdar razıdır. - Sonra başını qaldırıb, qırışmış boğazının hülqumunu oynada-oynada, hemişeki qaydasında üzünden zehrimar yağa-yağa, yorğun ve

<< 1 ... 56 57 [58] 59 60 ... 202 >>