Selimdimi?

Serbaz öz adını eşidende gözlerini açıb hökmdara baxdı. Dodaqlarını aralayıb istedi hökmdardan imdad dilesin, amma qalın dodaqları aralanmadı: serbazın boğazından iniltiye benzer bir ses çıxdı. Hökmdar serbazın meyit sifetine ilana, kertenkeleye baxırmış kimi hem ikrahla, hem de gözucu baxdı ve ne üçünse sarımsaq iyi duydu. Serkerdeler, serbazlar, vezir, hamı bu divan merasiminin neyle qurtaracağını evvelceden bilirdi: yürüşqabağı bir serbazın, bir serkerdenin namehreme el vurmağa ixtiyarı yoxdu, bu qadağanı pozanların aqibeti hamıya melumdu - qırmızı libasını geymiş celladın iti baltası teze qan, axşam işığında qırmızı yox, behmez kimi qaramtıl renge çalan qan intizarında gece-gündüz öz növbesini gözleyirdi: bu baltanın yanından kim keçirdise, nefesi kesilirdi. Hökmdarın qadağasını pozmaq Tanrının qadağasına xilaf çıxmaq demek idi. İndi, eslinde, heç kesi Selim adlanan serbazın aqibeti maraqlandırmırdı. Selim adlanan serbazın bir gavur qızının üstünde doğma qardaşını öldürdüyü xeberini hökmdara çatdıranda, hökmdar sirke içibmiş kimi üz-gözünü turşudub, yumruqlan ile vezirinin küreklerine döyeclemişdi, amma hirsi, kini sönmemişdi, yazıq vezirin saqqalından yapışıb bir çenge tük qoparmışdı. Sonra boşalıb, elden düşüb, taxta oturmuşdu, ellerini dizleri üste qoyub yorğun-yorğun bu sözleri demişdi: "Sizin Allah axırınıza çıxsın... Memleketi mehv edeceksiniz!" İndi hamı bir uşaq yetikliyile gavur qızının aqibeti ile maraqlanırdı. Hökmdarın bu sarıdan fikrini heç kes bilmirdi, hökmdar gavur qızını serbazlarından birine bağışlaya bilerdi, gavur qızının başını bedeninden ayıra bilerdi, şaqqalatdırıb her ayağını, her elini bir direkden asdıra bilerdi. İndi her şey yalnız hökmdarın iradesinden asılı idi, bir de onun ovqatından... Hökmdar elini qaldırdı, cellada işare verdi. Cellad, canı çıxmış, yalnız quruca nefesi qalmış serbazı edam yerine qaldırdı, soyuq baxışların altında öz işini gördü: serbaz cınqırını da çıxarmadı - qırxıq baş bir göz qırpımında

<< 1 ... 58 59 [60] 61 62 ... 202 >>