uyğunlaşdırsın. Eger uşaqlar evveller gece ikiye kimi maqnitofona qulaq asırdılarsa, indi uzağı saat on ikide söndürmeye mecburdurlar. Qonşu, misal üçün, yuxarı mertebeden enib, günaşırı refiqesine zeng edirdise, indi daha tez-tez gelmir, herden gelir. Gelende de yüz defe üzrxahlıq eleyir, deyir vacib zengim var, yoxsa zehmet vermezdim ve ilaxır. Vacib söz de bundan ibaret olur ki, (men yataq otağından apaydın eşidirem) bu endamlı, yaşı otuzu haqlamış üç uşaq anası ve bir de er sahibi desteyi götürüb nömreni yığan kimi soruşur:
- Evdesen!.. Men de... Yaxşı... Zavtra kak vseqda. Xoroşmok?

Neçe defe arvada demişem ki, onu bacar, diplomatik yollarla eve buraxma. Çünki çox möteber menbelerden aldığım melumata göre, bu üç uşaq anasının cavanca, bığıburma bir oynaşı var, hardasa yaxşı yerde işleyir, qonşu da, Xırda bacı bize gelende ona zeng vurur ki, hem yoxlasın evdedir ya yox, hem de danışsınlar ki, harda ve haçan görüşecekler. "Xoroşmok" da melum meseledir ki, "xoroşo" demekdir, intehası, Xırda bacı bu söze "mok" artırmaqla, nece deyerler, cananla bir növ zarafat eleyir. Özü de ele bilir heç kesin heç neden xeberi yoxdur. Daha demir ki, ayağısürüşkenlikle oğurluğun qırx günlük ömrü var. Deyesen, bu kelam da Ebülqasımın kitabında var. Yox, bu, orda yoxdur... Bizim arvadı başa düşe bilmirem. Hemişe Xırda bacı bizden gedenden sonra men esebileşib özümden çıxanda deyir, a kişi, sene ne! Men ki, zeng elemirem... Sonra birden-bire keçirdi (varam arvadların bele qefil metlebi deyişdirmek bacarıqlarına) ayrı söze: yene pendir tapılmır, bilmirem seher uşaqlar mektebe gedende onlara ne vereceyem. Menim de yadıma uşaq vaxtı mektebde ponçik yemeyim düşürdü. Uşaqlardan birini çağırıb soruşurdum: "A bala, mektebinizde bufet var?" "Var". "Bes ponçik satmırlar?" "Ponçik nedi?" "Bıy?! Xamırdan girde şeydi, içinde de pavidla. Satmırlar?" "Yox". Başlayırdım maarif nazirinden tutmuş mekteb direktoruna kimi birce-birce hamının qarasına söylenmeye...

Ne ise, uşaqlar yatırdı, biz

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 202 >>