cengaverler kimi sıralanıb çiyin-çiyine durmuş zibil yeşiklerinin yanında, günlerin bir gününde qeribe bir siçovula rast gelmişdi: pişik boyda, bozumtul, cod tükleri biz-biz dayanmış bu qeribe siçovul, elinde vedre zibilxanaya giren geleceyin xestesini görende gözlerini fırlada-fırlada bir-iki kere öskürmüş ve kemali-ehtiramla boğazını arıtlayandan sonra demişdi:
- Salam, ay qonşu!
Geleceyin xestesinin yerinde başqa adam olsaydı, yeqin ki, qışqırıb siçovulu tepiklerdi, ya da vedreni tullayıb, qorxudan qaçıb evine qurtulardı. Çünki bu zemanede hamıya melumdur ki, çoxları danışır, nitq eleyir, çene-boğaza qoymur, amma siçovul danışa, gece on ikinin yarısında, qaranlıq yerde, zibil atmağa enmiş sade bir sovet vetendaşının qabağında dayanıb ona "salam" deye, bu, vallahi, kimin deseniz ağlını çaşdıra bilerdi. Amma xeste olası adam bele şeylerden qorxan deyildi. Doğrusu, geci-tezi var, bu cür ve ya buna benzer ehvalatlar çoxlarının başına gelir, belke bundan da qeribeleri, amma heç kes boynuna almır, çünki boynuna alanların hamısı indi delixanalarda arxası üste uzanıb tavana baxır. Düzdür, bu sözleri siçovulun ağzından eşidende xeste olası adamın bedenine müxteserce üşütme gelmişdi, yüngülvarı udqunmuşdu, amma qorxmamışdı, vedreni deşiklerden birine boşaldıb, özünü heç o yere qoymamağa çalışaraq soruşmuşdu:
- Bes sen kimsen... qonşu? - Sesi lap yavaş çıxmışdı.
- Kirlikir.
Siçovul sol gözünü yumub, müsahibine birgözlü baxa-baxa izah elemişdi:
- Yeni kirin kirlisi. Lap kirli. Müsibet derecede kirli. Üfunet qoxuyan ve ilaxır... Amma, qonşu, mennen temizi yoxdu. Hansı yerimi iyneyirsen iyne, göreceksen ki, tertemizem. - Sesinde ne üçünse dilxorluq duyulurdu. - Bu adı mene, bir-iki eclaf var aramızda, onlar qoyublar. Eybi yox. Bir de, ay qonşu, kime, neye bizim zamanada adına göre hörmet eleyibler? Üç yüz elli ildi bu dünyada ömür sürürem, men, sizin tebirce desek, bir növ qocaman siçovulam. Belke de bu memleketin en qocaman siçovulu. Elimden ne desen geler...

<< 1 ... 60 61 [62] 63 64 ... 202 >>