qaraldı. -Kirlikir esebi-esebi boğazını arıtladı.

Xeste olası adam ise qulaqlarına inana bilmirdi ve bu ehvalatı Kirlikirin ağzından yox, başqa bir ağızdan eşitseydi, yeqin inanmazdı, deyerdi, Semenderova böhtan atırlar. Çünki bu binada yaşayan Semenderov, xeste olası adamın zennince, dünyanın en fağır ve hörmetli adamlarından biriydi. Pah, dedene lenet, a kişi, sekkiz yüz min! Xeste olası adamın ele bil içalatını qaşıdılar, ona möhkem acıq verdiler. O, stekana araq süzdü, aşkar sezilen qibte hissile ah çekib Kirlikire baxdı ve Kirlikirin teze tut yarpağı kimi yaşıl gözlerini, seyrek tük basmış qırmızımtıl qarnını görende tamam başa düşdü ki, bele mexluq bu boyda ağ yalan danışa bilmez, onun Semenderov haqqında eşitdikleri heqiqetdi ki, var!
- Özü de inkaredilmez heqiqet, müqeddes heqiqet!..
- Bunu da içek, qonşu, senin sağlığına! - Kirlikir yene burnunu xeste olası adamın elindeki stekana sarı tuşladı. - Xoşbext ol!

Dünyanın iki mexluqu - bir adam ve bir siçovul, ilin mülayim feslinde, gecenin ulduzlan parıldaşan vedesinde bir şüşe arağı yarı elemişdiler, belke de yarıdan bir az çox. Xeste olası adam, deyesen, emelli keflenmişdi: boşalıb, bir tuluq havaya dönmüşdü, ona ele gelirdi ki, külek esse, yerinden qopub yuxan qalxacaq. Amma hardasa emin idi ki, bu, tekce arağın tesirinden deyildi. Bu qeyri-adi görüş ve söhbet ele bil onu adamlıqdan çıxarmışdı. O daha zibilxananın üfunetini de hiss elemirdi: evveller bura gelende, ekser hallarda barmaqları ile burun perelerini berk-berk sıxırdı, ikrah hissi ile etrafa baxıb, vedreni yeşiklerden birine boşaldıb, telem-telesik burdan çıxmağa çalışırdı. Amma indi zibilxananın iyi ele bil hardasa çox-çox uzaqlarda qalmışdı, bu iyin evezine bura duyumsuz bir hava axını dolmuşdu, hem serindi, hem ilıq, adama lezzet verirdi. Xeste olası adam bir şeye de qeti emin idi ki, bu havanı bura Kirlikir getirmişdi, üfuneti burdan o yox elemişdi.
- Deyirem de... - Kirlikir burnunu qaşıdı. - Arif adamsan. Amma heyatı meselelerde...

<< 1 ... 67 68 [69] 70 71 ... 202 >>