deyerler, bir növ, menim şakerimdi... Özü de bazburuduna, bığına-filanına baxma. Ömründe arvad üzü görmeyib. Anadangelme kişiliyi yoxdu zarazanın! Ay onun bığlarını yeyim!

Heyetde yavaş-yavaş, qocafendi, sessiz addımlarla var-gel edib hava alan çelikli kişinin doğrudan da, ağ lopa bığları vardı: gur lampa işığında, diş hekimlerinin işletdikleri pambıq tamponlarına benzeyirdi.
Kirlikir esebilikle böyrünü-başını, qarnını qaşıdı, üç-dörd defe ciyerlerini havayla doldururmuş kimi fısıltı ile derinden nefes aldı ve zibilxanadan çıxdı. Dördayaq olub, pişik siçanın üstüne geden kimi, tarım dartılıb yastı-yastı çelikli kişiye san yöneldi. Düz onun qabağına gelib, birden-bire arxa ayaqları üste qalxaraq cır sesle bağırdı:
- Budet sdelano, tovariş Salaxov!
Bunu deyenden sonra, Kirlikir fırfıra kimi yerinde fırlanıb tozanaq qopardı ve geri dönüb ildırım süretile zibilxanaya dürtüldü. Çelikli kişinin nazik sesi heyeti başına götürdü:
- Tfu, zehrimar! Ade, bu ne svoluçxanadı bu heyet! Başdan-ayağa antisanitariyadı. Svoloçi! - Her ehtimala qarşı çeliyini hiddetle yere çırpdı ve qeribesi bu oldu ki, onun dehşetli qorxu içerisinde çırpınan üreyinin döyüntüsünü zibilxanada daldalanıb dayanmış, indi Kirlikire qoşulub onunla bir yerde uğunub geden xeste olası adam öz üreyinin döyüntüsü imiş kimi aydınca eşitdi: ona ele geldi ki, bele ürek çırpıntısından sonra heç bir canlı yaşaya bilmezdi ve bele ürek yüz yere Parçalanıb tike-tike olmalıydı. Amma çelikli kişi ne öldü, ne yıxıldı, Çeliyini yere vura-vura telesik blokun qapısından içeri girdi ve qaranlıqda gözden itdi. Ordan, qaranlıqdan boşluğa düşdüyünden, onun nazik sesi eynile arvad sesine oxşadı:
- Svoloçi!
Kirlikir süfrenin qırağında yere yayxanıb, qarnını qaşıya-qaşıya razılıqla dedi:
- Sen öl, qonşu, senin ayağın sayalı oldu. Çoxdandı bele lezzet almamışdım. Bunun eşqine bir elli-elli de gederler. Süz, qadası, süz!

Qeribeliklerle dolu dünya, Mahmud demişken, şeytana papış tiken dünya, Allahın ağlasığmaz möcüzesini

<< 1 ... 69 70 [71] 72 73 ... 202 >>