terefinde oturub, qımıldanmadı, neyise fikrinde götür-qoy elediyi müddetde, xeste bu cümleni, haradasa, kiminse ağzından eşitdiyi bu bir neçe sözü özlüyünde bir de tekrar eledi. Harda eşitmişdi bunu, kimden eşitmişdi ve eşitmemişdise de, niye mehz indi yadına düşdü: inanan inansın, inanmayan inanmasın. Ne müemmalı sözlerdi, ilahi! Bu ötergi gerginlik, eşitdiyi bu sözleri yadına salmaq cehdi onunçün, amma, evezsiz keçmedi, neyçinse qanı qaraldı, alnına ter geldi ve ayaqlarının da soyuduğunu hiss etdi. Başa düşdü, derk eledi ki, ne qeder cehd gösterse de, lap başını divara vursa da, heç bir şey yadına sala bilmeyecek. Tebii, bu müemmalı, peyğember kelamı kimi qaranlıq sözleri eşitmeyine eşitmişdi, amma harada, hansı şeraitde?.. Yox, yada salmaq qeyri-mümkündü: kilidli qapıları felek ele bağlamayıb ki, asanlıqla, istediyi vaxt açıla!
Zemine dedi:
- Qanını qaraltma. - Erine telaşla baxdı. - Mahmuddu da, puldu verib, qalxarsan, Allah qoysa, qaytarrıq. Dünyanın axırı döyül ki!
Xeste özünü o yere qoymadı:
- Elbette, - dedi, - qaytarmayanda neyleyeceyik ki... Yamanın yaman gününde Selime xanımdan alarıq. Bir de, Mahmud inanmıram telesdire bizi.
"İnanan inansın, inanmayan inanmasın". Xeste qımışdı, üst dodaqları çürük rezin kimi dartılıb yana eyildi, gicgahlarındakı göyümtül damarlarda ele bil qan çoxaldı, qulaq perdeleri güyüldedi. Esteğfürullah, işe düşmedik?.. Eslinde, amma ele düz sözdü ki, deyilib, vallah! Dünyanın gerdişi ele bundan ibaretdi - inanan inanır, inanmayan inanmır. Sonra arvadına gözlenilmez bir sual verdi:
- Evin zibilini kim atır, az?
- Bıy, senden ne eceb, ay kişi, zibil derdine qalırsan, he? Yeni sennen başqa evde adam yoxdu?.. Uşaqlar atır.

Xeste başını terpetdi, gülümsündü ve arvadına minnetdarlıqla baxdı: bu sualına bele adi cavab almasaydı, belke de beynine qan sızardı -bunu gicgah damarlarının guppultusundan hiss etdi, ele bil kilidli qapılardan hansısa cırıldayıb açılmaq istedi. Xeste, heyetlerindeki zibilxananın gireceyinde şalbandan

<< 1 ... 72 73 [74] 75 76 ... 202 >>