Her şey, o bulud parçasından çıxan asfalt rengli tutqun şölenin içerisinde ele bil eriyib muma döndü, axıb-axıb, yaddaş cığırlarının arasında hopulub yoxa çıxdı. Amma bu cığırlardan birinde, dolana-dolana yaddaş quyusunun lap dibine geden kele-kötür cığırın ucunda, qurtaracağı nöqtede, deyirmi buludun şekline benzer başqa bir bulud, ağ parça üzerinde mürekkeb lekesi kimi üze çıxıb Mark Georgiyeviçin beynini yüngülce dumanlandırdı: bu bulud parçası indi onun pencereden gördüyünden daha tünd idi, qaraya çahrdı ve neçe-neçe iller bundan qabaq, buradan çox-çox uzaqlarda, Mark Georgiyeviçin anadan olduğu yerde, qalın meşede ağacların arasında arxası üste uzanıb, qorxudan ese-ese, telaşla göye baxan bir oğlan uşağının gördüyü buluddu. O zaman bu oğlan uşağının yegane ümidi, yağışın rütubeti ile betnini doldurub ağırlaşmış, neheng kazak papağına benzeyen bu yegane buluda qalmışdı. Ve o zaman, o uzaq illerde hemin o oğlan uşağının Allahdan dileyi bu idi ki, kaş o bulud yere enib, onu, ağacların arasında üreyinin çapalamasından esim-esim esen bu oğlan uşağını qalın yorğan kimi örtüb görünmez eleyeydi, at ayaqlarından ve sivrilmiş qılınclardan qoruyaydı. Kaş bir de onun qulaqları "jidovskoe otrodye" sözlerini eşitmeyeydi. Çünki bu sözlerden sonra hemişe onun uşaq burnuna laxtalanmış qan iyi dolurdu.

Jitomir qatar tekerlerinin taqqaturuqlu sesi arxada qalmışdı, - özü de gör bir ne vaxt - zaman yavaş-yavaş her şeyi Mark Georgiyeviçe unutdurmuşdu, amma, görünür, yalnız o bulud parçasından savayı... Mark Georgiyeviç stekanı metbex stolunun üstüne qoyub, mehkemede hökmü oxunan müqessir kimi başını aşağı saldı ve neyçinse, yazı stolunun orta yeşiyinde, lap dibde, illerden beri göz bebeyi kimi qoruyub saxladığı köhne naqanı xatırladı. O naqanın birce güllesi vardı. Mark Georgiyeviçin son ümidi, son sığınacağı idi.
"Göresen, dünyada akvarium balıqlarından yaxşı ne var?" Mark Georgiyeviç gülümsündü.

Marqo metbexden qayıtdı. Henirtisini eşidende gözlerimi açdım, ele bildim çay

<< 1 ... 77 78 [79] 80 81 ... 202 >>