getirib. Marqo esneye-esneye dedi:
- Qoymuşam dem alsın.
Heç ne demedim. Gözlerim yumuldu.
- Yatma, niye yatırsan?
Heç dexli var? Niye yatırsan? İstedim deyem, izal ol başımdan, amma dodaqlarım aralananda başqa sözler eşitdim:
- Çayı tünd ele. İki dene şeker sal, isti-isti ver içim. Marqonun sinesinden gelen yuxulu ses:
- O da baş üste!

Kirpiklerimi birteher aralayıb baxdım: yuxusuz gecenin ağırlığı, zenn etdim, kirpiyimin her birinden qurğuşun damlası kimi sallanıb qalmışdı. Düz deyibler ki, gözele yuxudan qalxanda tamaşa ele. İxtiyar sahibi olsaydım, bütün qadınlara geceler yatmağı qadağan ederdim. Seher ayılıb, parusin şalvar kimi ezilib pırtlaşmış qadın sifeti görmek acqarına sirke içmek kimi bir şeydi. Marqo ile tanış olduğum o uzaq payız axşamını xatırladım.
Soyuq külek esirdi, yaman soyuqdu. Ağaclarda bir dene de yaşıl yarpaq qalmamışdı. Qefü gelmiş Bakı payızının zehletöken, külekli, tozanaqlı axşamlarından biriydi: şeherin gözelliyi bu tozanağın içinde eriyib yoxa çıxmışdı. Bakının payızı da birden gelir, yayı da, qışı da... Fenerlerin deyirmi lampaları yellenirdi, uzun, gödek, enli, eyri-üyrü kölgeler asfaltda, sekilerde sarmaşıq kimi sürüşüb axışırdı.
Eve qayıtmahydım, amma qatan yola salıb perrondan vağzalqabağı meydana çıxdığım deqiqeden ellerimi plaşımın ciblerine dürtüb bir yerdece quruyub qalmışdım. Harasa, kimese zeng vurmalıydım. Amma kime ve hara? Heç cür yadıma sala bilmirdim. Bu külek, bu zehrimar tozanaq ele bil beynimi iflic eleyib qurutmuşdu. Nenem buna deyerdi xerifleme...
Sonra men onu gördüm. On-on beş addım menden aralıda, işığı keçirilmiş bağlı su budkasının yanında dayanıb mene baxırdı. Bilmirem niye, amma onu gören kimi ne senetin sahibi olduğunu o deqiqe başa düşdüm. Ve bir neçe anın içerisinde bu on-on beş addımlıq mesafeden men onun qadın bedeninin qızmar heraretini hiss eledim. Dünyada böyük möcüzeler olmur, amma bezi xoşbext adamların, daha doğrusu, xoşbext yox, qayğısız, laübalı adamların başına herden kiçik

<< 1 ... 78 79 [80] 81 82 ... 202 >>