möcüzeler gelir. Bu da o kiçik möcüzelerden biriydi...
Marqo çayı getirdi. Men deyen kimi elemişdi. Çay tünd idi, kemşirin ve isti idi. Bu cür demlenmiş çayla bir kişinin yox, on kişinin gece yorğunluğunu canından çıxarmaq olardı. Özüne armudu stekanda süzmüşdü. Çayımızı içib qurtarana kimi kelme kesmedik.
Hemin o uzaq, külekli-tozanaqlı payız axşamından sonra menim subaylıq heyatımda balaca bir ulduz yanmışdı. Bu ulduzun işığı çox zeif idi, istisi ise belke de heç yoxdu. Amma her halda ulduz idi, özü de menim ulduzum idi. (Xestenin dodaqları yene dartıldı, üst dodağı hem de yüngülce esdi: "Ulduz niye, göresen, ay Allah?" deye fikirleşdi).
Tanışlığımızın ilk günlerinde, geceyarı, başını sinesinin üstüne qoyub mene qeribe şeyler danışardı.
- Babamın qılıncı vardı, uzun, eyri qılıncdı. Babam deyerdi ki, min yaşı var bu qılıncın, daşa vursan iki bölüner. Nenemin gümüş bazu-bendi vardı, bazubendin iki min yaşı vardı. O vaxtlar bizim kişiler evde oturmazdılar, tez-tez davaya gederdiler. Arvadlar, kişiler qayıdana kimi qara geyib, bazubend taxıb yas saxlardılar. Her evde baraban olardı, iri deyirmi. Ele ki kişiler davaya getdi, arvadlar bazubend geyib, qara örtüb başlardılar barabanlara döymeye, ta gece yarıyacan... Nenem danışardı ki, barabana döymeyen arvadı kişisi davadan qayıdanda öldürermiş.
Men soruşardım:
- Nenenin de barabanı vardı?
- Yox ey.., İki min il, üç min il bundan qabaq beleymiş.
...Çay meni diriltdi. Kirpiklerimdeki ağırlıq yox oldu, yorğunluğum yavaş-yavaş canımdan çıxmağa başladı: ele bil ezelelerime dolmuş suyu çekib sovurdular, emelli yüngülleşdim. Çaydan sonra Marqo mene on beş deqiqe bundan qabaqkı kimi ezik-üzük ve qoca görünmedi.
Bir defe ondan soruşmuşdum:
- Marqo, senin milletin nedi? Çiyinlerini çekib cavab vermişdi:
- Ne bilim...
- Allaha inanırsan?
- Yox.
Heyete açılan ikigözlü pencereden baxanda men hemişe paraşüt vışkasını görürdüm. O vaxt paraşüt vışkasının üstünde dirijabl vardı, o vaxt hele Marqo yox idi, dirijablın

<< 1 ... 79 80 [81] 82 83 ... 202 >>