çıxanda çox gede bilmedi, milis idaresinin arxa terefindeki küçenin xelvet yerinde, telefon budkalarının birine girib, arxası qapıya sarı dayanıb ağladı. Çünki üçce deqiqe bundan qabaq, o, leytenantın verdiyi ağ kağıza bu sözleri yazmışdı: "Men Filankes Filankesov Marqo Filenkesova ile tanış deyilem". Yazıb, imza atmışdı.

***

Berqman zengi çalıb, Zeminenin telesik açdığı qapıdan içeri girende derman iyini duymadı, amma metbexden gelen qızardılmış et iyi o deqiqe burnuna doldu. Qoltuğunda karton qovluq vardı, onu nikelli asılqanın üstüne qoydu ve Zemine ile salamlaşdı. Qadının eli soyuq idi, dehliz ise isti - metbexdeki bişmişin buxarlı istisi dehlize yayılmışdı - Berqmanın gözleri acışdı. O da Zeminenin her teze gelenin ağzından min defe eşitdiyi bu sözleri dedi:
- Havanız yaman ağırdı.
- Havanı deyişmeye qorxuruq.
- Niye?
- Siz keçen defe dediniz ki, soyuqdan qoruyun... bronxları. - Zeminenin gözleri qıpqırmızı idi. - Ne bilim, vallah.
Berqman gülümsündü, gümüşü haşiyeli eyneyinin arxasında qar kimi ağ kirpikleri bir neçe defe qırpıldı.
- Meni düzgün başa düşmemisen, ay qız... Hava çox ağırdı, heç nefes almaq olmur, - dedi ve boğazını arıtlayıb birbaşa xeste yatan otağa keçmek isteyirdi ki, Zemine onu saxladı: elini arxasınca uzadıb, yüngülce dirseyine toxundu.
- Esebleri heç yerinde döyül, - dedi, - lap uşaq kimi olub.
- Meselen?
- Dünen kendden qovut göndermişdiler, behmeze qatıb verdim ona. Birce qaşıq yeyib ağladı.
- İştahı nece?
- İştahı pis döyül. Amma özü, bele birteher olub. Bir de görürsen heç neyin üstünde gözleri yaşardı, ya uşaqları dannadı. Esebleri yaman pozulub, professor.

Berqman qadının qolundan tutdu.
- Hamısı keçib gedecek. Qorxulu heç ne yoxdu... Her halda, men görmürem. Bir de, men hele professor döyülem, belke bir otuz ilden sonra bextim getirdi, onda oldum. Hele ki, doktoram, - deyib yene güldü ve ele arxayınçılıqla güldü ki, Zeminenin telaşı, nigarançılığı yox oldu. Qadm köksünü ötürüb rahat nefes aldı. "Bu camaat

<< 1 ... 85 86 [87] 88 89 ... 202 >>