xatire, kilidli qapıların arxasında öz növbesini gözleyen xatirelerden deyildi, bu sahile yaxın burulğanın köpüyü üzde olduğu kimi, mehz üzde olan, işığı heç vaxt sönmeyen, deqiqliyi korşalmayan xatirelerdendi. Bu xatire, beşmertebenin uzun pillekenlerini hıqqana-hıqqana qalxıb tengnefes olmuş, qapının açarını tapmadığından deyinib, şeherleri salan, çoxmertebeli binaları tiken adamları üreyi boşalana kimi söyen, tek qızını itirmiş bir qoca arvadın - ona qan demek olmazdı, her halda, xeste özü heç bir vaxt onu qarıya benzede bilmirdi - ele bil dünen olmuş adice günlerinden biri idi. "Ay başınıza dönüm! Hamıya payok verirler, amma bizim efele heç ne vermirler!" Efel, xestenin atası idi. Onların yaşadığı binada müharibe vaxtı hamı payok alırdı, bir xestenin atasından savayı. Xestenin atası seher alatoranda işe gederdi ve o zamanlar balaca, sısqa uşaq olan xeste, herden ayılıb çarpayısı üste dizüste oturub, gözlerini ovuşdura-ovuşdura pencereden eşiye baxırdı ve boz, yarıqaranlıq şeherin üzerinde qalın yorğan kimi qerar tutmuş qara buludları görende başa düşe bilmirdi ki, adamlar niye bu vaxt işe getmelidirler ve niye istedikleri qeder yatmamalıdırlar. Nenesi, nehayet, açarı tapırdı, melum olurdu ki, açar, günler görüb, qocalıb saralmış meşin çantanın lap dibinde, yarıçürük kartofun altında qalıbmış. Küçe qapısı açılanda, cefteleri ele çırıldayıb taqqıltı qoparırdı ki, uşaq, kinoda gördüyü tankların sesini xatırlayırdı. Küçenin soyuğundan nisbeten isti eve girib, nenesi evvel-evvel bir salavat çevirirdi, sonra sinesi xışıldaya-xışıldaya metbexe yönelirdi, çox vaxt metbexe getmemişden qabaq yataq otağına burulurdu, nevesine baş çekirdi, üstünü yoxlayırdı, yoğun bedenini birteher eyib, gözünün ağı-qarası birce nevesinin üzünden öpüb, "yat, ay yetim, yat" deyirdi... Nenesi hamıdan tez qalxırdı, xestenin atasından da tez, su qaynadırdı, metbexdeki nöyüt piletesile elleşe-elleşe hey deyinirdi. Çünki hele müharibeden çox-çox qabaq, Kömürçü meydanında bir şikest alverçiden

<< 1 ... 93 94 [95] 96 97 ... 202 >>