alınmış bu "Sankt-Peterburq" piletesi - o pilete indiye kimi xestenin Şüvelandakı bağında, evin altındakı zirzeminin bir küncde qalır -Bakının nöyütü ile işlemek istemirdi.

"Bexteverlerin piletesi de adam balası kimi yanır, bizimki andıra qalmış, göz dağıdı ki, boynumuza düşüb!.." "Ay nene, sen niye hemişe qışqıra-qışqıra danışırsan? Olmaz ki, qışqırmayasan?" "Ay yetim, qışqırmayım, bes neyleyim?" Arvad nevesini qucaqlayıb bağrına basırdı, isti nefesini üzüne verirdi, saçlarını sığallayırdı, üzünden-gözünden öpüb, ele gözel, ele şirin sözler deyirdi ki, o uzaq illerin balaca, qan azlığından rengi-rufu saralmış sısqa uşağın üreyine dünyanın böyük bir sevinci dolurdu: indi elegelmez olmuş bu sevincde nenesinin paltarından, başındakı şalından gelen nöyüt iyi de vardı.

Eger insan istediyi vaxt tek qala bilseydi, yeqin ömrünü uzadacaq o qeder şeyler eleyerdi ki!.. Meselçin, maşına minib, lap geceyarısı özünü Bakının otuz-qırx kilometrliyinde yerleşen, hasarlan uçuq bağın havası ağır, darısqal zirzemisine salardı, şam yandırıb, heç kese lazım olmayan qedimi bir piletenin yanında oturub başını dizleri üste qoyardı ve belke de ele bu şam işığının möcüzesi hesabına zirzeminin taxtaları çürümüş qapısını açıb içeri bir arvad girerdi, piletenin yanında oturmuş çalsaçlı kişinin başını sığallaya-sığallaya ikice-üçce kelme deyerdi: "Dur, ay yetim, dur, yıxıl yat!" Yuxuda yox, qızdırma içerisinde yox, dünyada ne varsa, qaranlıq nennisinde yırğalayan gecenin temiz ve pak vedesinde bu sözleri eşitmek üçün yalnız gerek tek qala bilesen. Amma o vaxt, hele nenesi sağ olanda, atası işden gece qayıdanda, Bakının o köhne, tavanı hündür evinde yaşayan balaca uşaq tek qalmaqdan qorxurdu. O vaxt belke de heç kes tek qalmaq istemirdi, çünki o vaxt müharibe gedirdi ve o vaxtın bütün gündüzleri ve bütün geceleri soyuq olurdu, külekli olurdu: müharibe illerinin yazı, yayı xestenin yadına gelmirdi. Müharibe illerinde qar da indikinden çox yağırdı... Amma o illerin qara çöreyinin, bir de

<< 1 ... 94 95 [96] 97 98 ... 202 >>