acı çayının dadı indiye kimi xestenin damağında qalmışdı.

Xeste bayaq, iki-üç deqiqe bundan qabaq, arvadı ona mürebbe qoymaq isteyende demişdi ki, çox şirin yeyende üreyim bulanır. Berqman teeccüble ona baxıb:
- Eksine, şirin şey yemek lazımdı, - demişdi. - Hemoqlobini de normaya salsaq, işlerimiz olar lap entiqe!..
O vaxt, hemin o tavanı hündür binada yaşayanlardan "payok" alanların bezileri herden nenesine "qonşu payı" gönderirdiler. Nazik demirden deyirmi qablardakı sarı, qırmızı, yaşıl mampasılar hem şirin olurdu, hem de turşmeze. Nenesi bu mampasılardan yemirdi, qabın içindekini birce-birce sayıb, iki yere bölürdü, çox hissesini xestenin atasına saxlayırdı. "O cür ki, o efel yazıq işleyir, qoy canına qüvvet olsun!" Özü ise hemişe şeker tozundan bişirdiyi sarımtıl qendden yeyirdi: alüminium krujkada buğlanan çayın rengi az-maz sarıya çalırdı, dili-dodağı yana-yana bu çaydan içib, tez-tez de ovcunu yalayırdı. Çünki bayaq hemin o sarımtıl qendin xırdaca tikesini bir müddet ovcunda saxlamışdı, indi bu qend parçasının ovcunda qalmış şirinine de heyfi gelerdi. "Malım batınca, canım batsın!" - gülürdü. İki ayda, üç ayda bir defe, onlardan ikimertebe aşağıda yaşayan Nemeneyovsa ele bir "qonşu payı" gönderirdi ki, nenesinin sevindiyinden gözlerine işıq gelirdi. Bu "qonşu payı"ın seher tezden bazara çıxarıb bir buxanka ağ çöreye deyişdirerdi. Xestenin atası ne araq içerdi, ne de konyak. Sonralar, çox-çox sonralar, xeste nenesini basdırandan sonra, ata ile oğul üzbeüz oturub uzun yay axşamlarında çene söhbeti eleyende, atası danışardı ki, evveller araq da içermiş, pive de. İçkini müharibeden qabaq bezi ehvalatların şahidi olandan sonra tergitmişdi.

Qonum-qonşu, simsar adamlar bir-birilerine danışırdılar ki, orda, azadlıqda içki içmeye, papiros çekmeye adet edenlerin aqibeti çox pis olur. Guya ki, yarım stekan arağın üstünde adamı qanına qeltan eleyirler... O işıqlı yay axşamlarının şirin söhbetlerinden az-çox yadında qalanı atasının kömür kimi qaralmış sifeti

<< 1 ... 95 96 [97] 98 99 ... 202 >>