neheng olan bir sarı leke kimi dayanıb durmuşdu. Bu neheng san lekenin qeribe de sarı işığı vardı: bu işığın ağırlığından daş-qaya inildeyirdi ve bu işıq buz kimi soyuq idi. Buzlaqların ağlığına sarı bir reng hopmuşdu. Bu dünyada heç kesin xeberi yox idi ki, üfüqlere qeder uzanan buzlaqların daşını, keseyini bu sarı güneşin ahı qurutmuşdu. Neçe-neçe seneler bundan qabaq güneş ele bir ah çekmişdi ki, dünyanın suları yoxa çıxmışdı, yarpaqları qurumuşdu, kor bir aşıq ellerini saçına-saqqalına aparıb, içine dolan soyuqla beraber hiss elemişdi ki, saçında-saqqalında bir dene de qara tükü qalmayıb. Ağlamışdı. Gözlerinden yaş evezine damla-damla buz parçaları tökülmüşdü. Ağzını açıb dünyanın sonuncu bayatısını demişdi ve bu sonuncu bayatının sözleri havada buza dönüb, cingilti sala-sala, adamı bürümüş sarılığın içerisinde bir feryad qoparmışdı: Baba Kaha, edaletini bendelerinin üstünden esirgeme!
- Sizin kökünüz kesilsin, ay ikiayaqlı bendeler!

Baba Kahanın qaranlıqdan başlayıb qaranlığa geden, dünyanın bütün renglerini - ağını, qırmızısını, yaşılını lap ele hendeverinde eridib zülmet qaraya çeviren oyumundan henirti eşidilirdi. Bu oyumun bir ucu meğribdeydi, bir ucu meşriqde: bu oyum dünyanın ortasından keçirdi. Baba Kahanın henirtisinden milyon-milyon işıq illeri menzilinde yerleşen neheng ulduzların şölesi ilğım kimi sayrışırdı, gözü yolda qalanların ümidini qırıb, birini merd edirdi, o birini namerd. Baba Kahanın dibsizliyinde bir külek yatağından baş qaldırırdı, meğribde başlayan henirtisinden meşriqde tufan qopurdu: köklü-budaqlı ağacları kökünden qoparırdı, dünyanı barmağına dolayıb sapand kimi oynadanların bağrı çatlayırdı, canı ağzından çıxanların gözlerine ümid gelirdi... Bu boğanaqlı xeberdarlıq, bu felaketli uğultu yatağından baş qaldırıb, hemleye hazırlaşan küleyin hele adice henirtisi idi.
Derd de azar kimi gelende batmanla gelir, bacım!
Hökmdarın üstüne iki yorğan salmışdılar, amma hökmdarın qızdırmalı titremesi kesilmirdi. Xace Enver enli taxtın

<< 1 ... 98 99 [100] 101 102 ... 202 >>