xatırladırdı. Cebrayılla Nergiz bele düşünürdü.
Amma Nergiz heç vaxt anasını tek buraxmazdı.
Cebrayıl:- Narahat olma,o eşitdi.Hem men sağalmaz
xestelik olduğuna inanmıram. Getdikce sağalacaq,inşallah
ayağa da qalxacaq.
Amma Cebrayıl öz dediyine tebii ki,özü de inanmırdı.
Nergiz:- Sabahkı mehkemeye gedeceksen?
- He,Revan oradan birbaşa İstanbula uçacaq. Sen
gelmeyeceksen?
- O adamın üzünü görmek istemirem.Heç vaxt görmek
istemirem. Getmeyecem....
Demir barmaqlıqlar arxasında Mehdi ile Ziya yanaşı oturub
derin fikre getmişdiler.Neçe gün idi yanaşı iki zindanda
eyleşseler de tek kelme bele danışmamışdılar. Axırı bu
sükutu Mehdi pozdu.
Mehdi:- Sen de menim filikirleşdiklerimi düşünürsen,he?
Ziya:- Deyesen he. Ömrümde ilk defe özümü gördüm
qarşımda. Bax,neçe gündü buradayıq,bir nefer bele gelib
bise deymir ki,necesiz,neyleyirsiz? Bir neferin bele vecine
deyilik. Heç kim bizi sevmir.
- Çünki heyatımız boyu ancaq özümüzü fikirleşmişik Ziya.
Ailemiz bizim.üçün uşaq oyuncağı olub,zor gücüne
ömrümüzün sonuna qeder hamını itaetde saxlayacağımızı
düşünürdük. Ele deyil?
- Eledi ki var. Övladlarımız bele bize nifret edir,Toğrul,Ner
giz,Eli. Sebineye çekdirdiklerimi düşmen düşmenine
çekdirmez. Biz nece yaşadıq Mehdi? Nece heyat sürdük?
Sahib olduğumuz her şey,her şey elimizden alındı. Heç ne
elimizde qalmadı.
- Elimizde qalan acı xatirelerdi vesselam. Allah
günahlarımızı bağışlamadı. Onların bedelini ödeyirik.
Her ikisi başını aşağı salıb daha danışmadılar. Ölüm
meleyi gelse tez canlarının alınmasını xahiş
ederdiler.Amma...
Qasımovların ve Ezizovların şirketleri bağlanılmış,her
ikisinin geliri hesabına Ateş,Cebrayıl,Lena ve Revan
birlikde "Kimsesizler yurdu" açmışdılar. Sabah seher bu
yurdun açılış merasimi olacaqdı.
Lena:- Super. Nehayet ki,biz de arzumuza çatdıq.
Kimsesizler üçün bir gözel mekan düzelde bildik. İndi ne
qeder kimsesiz,kömeye ehtiyacı olan şexs var bizim yurda
gele bikecekler.
Revan:- Kaş ki,nundan evvel bele bir iş

<< 1 ... 113 114 [115] 116 117 ... 123 >>