sevirem deyesen. Hele o atanın adı Mehdi Ezixıvdursa.
- Gördünmü seni ne qeder çox sevirem? Ölümden bele qorxmuram sene göre. Mence meni itirmekle böyük sehv edeceksen.
- Düz deyirsen,men seninle nişanlanacam.- Nergizin artıq ağlamırdı,Cebrayılın zarafatlaruiı onun üzünü güldürmüşdü,amma bu defe de onun yadına Ebülfezin zarafatları düşdü,adeten onu Ateş güldürmeyi bacarırdı.- Ateş de bele zarafatlarla meni güldürürdü.Deyesen ona oxşamağa başlamısan.
- Yene Ateş? Onu belke yadından çıxarasan?
- Alınmır axı.
Ele bu vaxt Lena otağa daxil oldu.
Lena:- Xestenin bir az dincelmeye ehtiyacı var. Xahiş edirem,helelik imkan verin yatsın qaspadin Cebrayıl.
Cebrayıl:- Problem netu. Men yene gelecem. Ve son olaraq bir söz demek isteyirem Nergiz.
- Ne olub?
- Seni sevirem.
- Get. Aaa,hamının yanında.
Lena:- Problem netu.
Her üçü gülmüşdü,Cebrayıl otağı terk edende üreyi çox sakit idi,o artıq ne vaxtsa Nergizin onunla evleneceyine emin idi. Çünki demek olar,Nergiz üçün başqa daha yaxşı yol qalmamışdı...
Sebine Toğrulun ona baxıb ağlamağındabin narahat olmağa başlamışdı,o heç başa dülşe bilmirdi ki,Toğrul bey niye ağlayır.
Sebine:-Ateş,bu niye ağlayoiır,deye bilersen? Başı xarab olmayıb ki?
Zeynal:- Ezizim,o bir az kövrek kişidi,bu yaxınlarda onun.üçün çoxdan ölmüş qızını görüb,seni görende o yadına düşüb yeqin.
Sebine Zeynalın sözünden nese anlamasa da,Toğrul beyin halına acımışdı,Zeynaldan onu azad etmesini demek isteyirdi,amma fikrinden daşındı.
Ateş:- Toğrul bey,ağlamağınızın sebebini daha aydın şekilde izah etmeyimizi isteyirsiz?
Toğrul tez başı ile yox işaresini verdi,o qızıyla üz-üze gelmeye hazır deyildi.
Ateş:- Onda Sebine,sen bize birir stekan çay süz,biz Toğrul beyle bir az söhbet edeceyik.
Sebine:- Bes meni niye qaçırmısoz? Size çay süzmeye?
Zeynal:- Yox ezizim,bir az bize icaze ver,ondan sonra sizi ebedi hebsden azad edeceyük. Revan bey,siz qala bilersiz.Xahiş edirem Sebine,bir az bizi tek qoy.
- Yaxşı Zeynal beuiy,nece isteyirsen,ele de

<< 1 ... 42 43 [44] 45 46 ... 123 >>