işinde ol,Zeynal da yaxşı deyil.
Toğrul:- Men de bir az oturmaq isteyirem burada. Sen keç.
- Yaxşı.
Ateş morqa geldi. Zeynal morqun qapısında eyleşmişdi.
Onu görende Ateşin qarşısına geldi.
Zeynal:- Bizik günahkar qardaş,bizik. Bizim
sehvimizdi,biz eledik,o bize göre öldü.
- Bilirem.
- Sen,sen heç bilirsen men neler çekirem? Men ölmek
isteyirem,o mene göre öldü.
- Bilirem.
- Onda niye biz yaşayırıq? Bir sevdiyimi bu işde qoruya
bilmeyecrk qeder aciz oldumsa,men niye yaşayıram?
- İcaze ver Sebineyle vidalaşım.
- Ona ne deyeceksen? Neye haqqın çatır?
- Zeynal! Özünü ele al! Çekil.
Ateş Sebinenin yanına keçdi.İndi növbe ona çatmışdı.
Sebinenin üzünü görende gözünden axan yaşları defelerle
silse de bu menasız idi.O da,son sözlerini Sebineye
çatdırdı.
Ebülfez:-Xatırlayırsan Sebine,ele birinci sinifden bu güne
kimi ne vaxt senden sirr gizletsem günlerle menimle
danışmazdın. Men senin dostunam qehreman deyib
hemişe menden bir yolla o sirri öyrenerdin. Heç vaxt seni
incide bilmezdim. Amma sene demediyim o qeder sirr var
ki? Onları desem ne olar? Menim üzüme heç
baxmazsan,he? - Ateş de Zeynal kimi çetinlikle danışırdı-
Sen menim günahım ucbatımdan öldün Sebiş. Men
günahkaram.Bağışla meni,bağışla. Haqqımı nece
ödeyeceyini soruşmuşdun.İndi men senin haqqını nece
ödeyim? Bacım,getdiyin yerde xoşbext ol! Sene demediyim
en böyük sirrim nedi,heç bilirsen? Men tezlikle yanına
gelecem. Çox tezlikle. Aylar sonra. Ölümüme az qalıb.
Xesteliyimden heç sene behs etmişdim? Yox! Men
ölecem,tezlikle men de ölecem Sebine. Lena,bunu bilirdi.
Amma menim isteyimle sene heç ne demeyib. Tezlikle
men de yanına gelecem dostum.En tez,zamanda. Yene
sene Toppuş,men gelmişem deyecem,sen de mene
qehreman mene bir de bele desen seni döyerem
deyeceksen.- Ateş daha davam getire bilmeyib üzünü
tutub ağlamağa başladı. Sebinenin saçını tumarlayıb göz
yaşlarını silib oradan ayrıldı. Zeynal qapının önünde
dayanmışdı yene. Ateşi gördü,onu qucaqladı. Ateş
gözünsen

<< 1 ... 78 79 [80] 81 82 ... 123 >>