idi. Camaat eve zorla girdikden sonra Zilli Sultan küçesinden olan bir
demirçi elindeki iri kürz ile naziri vurub onun sinesini parçalamışdı. Nazirin meyitini çöllüye
atmışdılar. Onun başını ise itler parçalamışdı. Şair ve çarın nazirinden qalan bu olmuşdu. İran şahı
Feteli şah Qacar bu qırğından çox razı qalmışdı. Onun veliehdi Abbas Mirze de çox xoşbext idi. Bu
qarışıqlığı heyata keçirenlerden biri olan fanatik qoca Meşedi Ağa şahdan çoxlu mükafat almışdı.
Böyük emim Şirvanşire de şah Gilanda bir malikane bağışlamışdı.
Bütün bunlar yüz il bundan qabaq baş vermişdi. İndi ise men Şirvanşir neslinin övladı, Qriboyedovun
arvadının yaxın qohumu olan Nino ile birlikde Tiflisde “Mefistofel” kafesinde oturmuşuq.
Başımla Davud dağını Ninoya gösterib dedim:
“Sen de menim mezarımın daşına bu qeder gözel sözler yazdıracaqsanmı?”
– Belke de, - deye Nino cavab verdi. Ancaq bu senin davranışından asılıdır.Özünü yaxşı aparsan,
yazdıraram.
Nino qehvesini axıra kimi içdi.
– Dur gedek şeheri gezek, – dedi.
– Ayağa durdum. Bir uşaq anasını seven kimi, Nino de bu şeheri ele sevirdi. Biz Qolovinski prospekti
ile köhne şeherin dar küçelerine teref getdik. Sion kilsesine çatanda Nino dayandı. Biz kilseye girdik.
Kilsenin içi qaranlıq ve rütubetli idi. İçeride, üzüm teneyinden düzeldilmiş bir xaç asılmışdı.
Gürcüstana nur getiren müqeddes Nino bir üzüm teneyini ilk defe ziyaret etdiyi qerbden getirmişdi.
Nino kürsünün önünde xaç çekib, başını qaldırdı ve yuxarıda asılmış müqeddes himayeçinin resmine
baxdı. Sonra o, “müqeddes Nino, meni bağışla” – deye pıçıldadı.
Kilse pencerelerinden içeri düşen işıqda men onun gözlerinin yaşlı olduğunu gördüm.
– Gel buradan gedek, – dedim. Nino itaetkarcasına kilseden çıxdı. Dinmez-söylemez küçeleri gezdik.
Nehayet men dillendim:
– De görüm, müqeddes Nino senin hansı günahlarını bağışlamalıdır?
– Seni, Eli xan.
Onun sesi qemgin ve yorğun idi. Tiflis küçelerinde Nino ile birlikde gezmek xatalı bir hereket idi.
– Ne üçün?
Biz

<< 1 ... 101 102 [103] 104 105 ... 227 >>