neslindensen. Gelecekde menim
qızlarım çadra örtecekler ve İranın qılıncı yene de iti olan zaman menim oğullarım ve nevelerim Tiflisi
belke de yüzüncü defe yerle-yeksan edecekler. Ah, Eli xan, biz gerek ikimiz de Qerbe mensub
olaydıq”.
Onun elini elime aldım: “Nino, senin üçün ne isteyirsen, edim?”
– Eh, Eli xan, – men çox axmaq qızam, – deye Nino cavab verdi.
Men isteyirem ki, sen enli küçeleri, geniş bulvarları olan ve yaşıl meşeleri sevesen. Men isteyirem ki,
sen Asiyanın çürük divarlarına yapışıb qalmayasan, heyatı yaxşı başa düşesen. Men qorxuram ki, on
ilden sonra sen möminleşib, hiyleger bir adama çevrilesen. Sonra da Gilandakı malikanende oturub
günlerin bir günü mene deyesen ki: “Nino, sen yalnız bir tarlasan”. İndi de görüm, meni ne üçün
sevirsen?
Tiflis Ninonu çaşdırmışdı. Nino ele bil Kürün sahilinin nemli havasında serxoş olmuşdu.
– Deyirsen seni ne üçün sevirem, Nino? Men senin gözlerini, senin sesini, senin etrini ve senin yerişini
sevirem. Daha bundan artıq ne isteyirsen? Sevdiyim ancaq sensen. Başa düş ki, mehebbet deyilen şey
Gürcüstanda necedirse, ele İranda da o cürdür. Sizin böyük şairiniz Rustaveli min il bundan qabaq
bizim durduğumuz yerde kraliça Tamaraya mehebbet şerlerini oxuyurdu. Onun şerleri İran rübailerine
benzeyir.
Nino düşünerek dedi:
– Bizim durduğumuz yerde deyirsen? Belke de ele böyük mehebbet şairi Sayat Nova da bu yerde
dayanmışdı? Amma gürcülerin mehebbetini şerlerinde terennüm etdiyi üçün şah onun başını
vurdurtmuşdu.
Bu gün menim Ninomun kefi yox idi. Çünki o, veteni ile vidalaşırdı. Nino vetenine olan derin eşqini
evvelki vaxtlardan daha çox hiss edirdi. O, ah çekib söze başladı:
– Eli xan, sen menim gözlerimi, burnumu, saçlarımı sevirsen, lakin sen bir şeyi yaddan çıxarırsan. O
da menim ruhumdu. İndi de görek, sen menim ruhumu da sevirsenmi?
Men yorğun halda cavab verdim ki, beli, men senin ruhunu da sevirem. Qeribedir: Seyid Mustafa
deyende ki, “qadınlarda ruh yoxdur” men ona gülürdüm. Amma

<< 1 ... 103 104 [105] 106 107 ... 227 >>