xürafatı idi: eger bir qız
çınqılı nem mezar daşına vurursa ve çınqıl bir anlığa oraya yapışıb qalırsa, demeli hemin il qız ere
gedecekdir. Ninonun ise daşı yere düşmüşdü.
Ninonun pert olmuş sifetine baxıb güldüm:
– “Görürsen de, evlenmeyimizden üç ay qabaq bele şey baş verir! Demeli, bizim Peyğemberimiz düz
demişdir ki, “Ölü daşlara inam etme”.
Nino “haqlısan” deyib susdu.
Biz yeniden funikulyor terefe getdik.
– Müharibe sona yetenden sonra ne edeceyik? – deye Nino soruşdu.
Müharibe sona yetenden sonra Bakının küçelerinde ve meydanlarında gezmeye çıxacağıq,
dostlarımızın evlerine qonaq gedeceyik, Qarabağa seyahet edeceyik, gelecek uşaqlarımızı böyüdeceyik.
Bundan yaxşı ne ola biler.
– Men gedib Avropanı gezmek isterdim.
– Parise, Berline, haraya istesen, oraya da gederik. Bir qış uzunu gezerik xarici ölkeleri. Nino, yoxsa,
artıq bizim vetenimizi sevmirsen? İstesen Tiflisde de yaşaya bilerik.
-Teşekkür edirem, Eli xan, sen menim qayğıma çox qalırsan. Biz ele Bakıda qalacağıq.
-Nino mence dünyada Bakıdan yaxşı yer yoxdur.
-Yeni, o qeder başqa şeherler görmüsen ki?
-Xeyr, görmemişem. Ancaq istesen, seninle birlikde dünya gezintisine çıxıb bütün şeherleri görerem.
– O zaman getdiyimiz her yerde yene de Bakının köhne divarlarını ve Seyid Mustafa ile söhbetlerini
yada salaraq memleket hesreti çekeceksen. Ne ise, bu söhbetlerin üstünden keçek. Çünki men seni
sevirem.
Haqlısan, Nino, men öz vetenimizi, onun her daşını, sehrasındakı her qum denesini de sevirem.
– Bilirem, Eli xan, burada qeribe bir şey yoxdur. Ecnebiler üçün bizim şeherimiz sadece isti, tozlu ve
nefte bulaşmış sıxıcı bir şeherdir.
– Bu ecnebiler bizim şeheri tanımadıqları üçün bele düşünürler.
– Nino elini çiynime qoydu. Onun dodaqları yanağıma toxundu:
“Biz ise yad ecnebilerden deyilik ve heç bir zaman da yad olmayacağıq. Meni daima seveceksenmi, Eli
xan?”
– Qiyametedek, Nino.
Maşınımız şeherdeki duracağa çatmışdı. Yene Qolovinski prospekti ile gedirdik. Feqet bu sefer

<< 1 ... 107 108 [109] 110 111 ... 227 >>