etdim.
– Gede bilmerem, – dedi,çünki,bu axşam hörmetli imam Hacı Maqsud ile görüşüm var. O, İrandan
yalnız iki-üç günlüye gelib.
Axırda Naçararyana zeng etmeli oldum. Onun sesinde böyük çaşqınlıq ifadesi hiss olunurdu: “Yaxşı,
sen ne üçün operaya getmek istemirsen, Eli xan?” – deye soruşdu.
– Evde qonaqlarımız var – dedim.
– Senin xahişine ve bu gece operada Şalyapin iştirak etdiyine göre gederem.
Çox şükür! Darda olan adama kömeklik eden heyatda heqiqi dostdur.
Ninoya zeng edib, gele bilmeyeceyimi ve onu operaya Naçararyanın müşayiet edeceyini söyledim ve
operaya getmeyib evde qaldım.
Düz saat yeddide gözlediyimiz qonaqlar gelmeye başladılar. Var dövleti bir milyardı aşan qonaqlarımız,
qırmızı xalçalar ve quş tükünden olan osmanlı döşekçeleri serilmiş böyük zalımıza toplaşmışdılar.
Qonaqların sayı çox deyildi. Men onların hamısını neçe iller idi ki, tanıyırdım.
İlyas beyin atası Zeynal ağa birinci gelmişdi. Onun beli bükülmüş, sulu gözleri dumanlaşmışdı. Zeynal
ağa divanda oturub, hesasını yanına qoydu ve bir tike türk halvasından götürüb yavaş-yavaş yemeye
başladı. Ondan sonra iki qardaş, Eli Esedulla ve Mirze Esedulla bize geldiler. Onların merhum ataları
Şemsi bey on iki milyon pul qoyub getmişdi. Qardaşlara atalarının zekası da ayrıca miras qalmışdı.
Onlar üstelik yazıb-oxumağı öyrenmişdiler. Ona göre de onlar atadan qalan milyonların sayını qat-qat
artırmışdılar.
Mirze Esedulla pulu, ağıllı insanları ve sakitliyi severdi. Qardaşı Eli Esedulla ise Zerdüşt ateşi kimi idi.
O tükenmez alova benzeyirdi. Durmadan hereketde idi. Onun vuruşmaqdan ve sergüzeştden xoşu
gelirdi.
Her yerde onun girişdiyi vuruşmalarda tökdüyü qanlı hadiselerden söhbet edilirdi. Onun yanında
oturan qaraqabaq Bunyatzade sergüzeşti sevmezdi, amma eşqden çox xoşlanardı. Aramızda dörd arvadı
olan yegane adam o idi. Onun arvadları bir-birileri ile amansızcasına dalaşardılar. Onlara göre
Bunyatzade xecalet çekirdi, amma öz tebietine qarşı heç ne ede bilmirdi. Ondan

<< 1 ... 110 111 [112] 113 114 ... 227 >>