tesir bağışlayırdı. Meni tenhalıq hissi bürüdü. Xidmetçiye: “Men kazarmaya gedirem. İlyas bey bu
gece növbetçidir” deyib evden çıxdım.
Ninogilin evinin yanından keçib deniz kenarı ile böyük kazarmayateref yollandım. Kazarmanın
növbetçi otağının penceresinden işıq gelirdi. İlyas beyle Memmed Heyder nerd oynayırdılar. Növbetçi
otağına girdim. Onlar seslerini çıxartmadan başları ile mene salam verdiler. Nehayet, nerd oyunu başa
çatdı. İlyas bey nerdin zerini künce atdı ve yaxasını düymeledi. Sonra “toplantı nece keçdi?” deye
soruşdu.
– Eli Esedulla ölkemizden bütün rusları temizleyeceyine yene and içdimi?
– Beli, texminen ele dedi. Bes sizde müharibeden ne xeber var?
İlyas bey, müharibeden tenge gelmiş bir adam kimi cavab verdi:
– Müharibeni deyirsen? Almanlar Polşanı tutublar. Böyük knyaz deyilene göre qarlı yollarda batıb
qalıb ve ya da Bağdadı zebt edib. Türkler de belke Misiri tutdular. Kim bilir? Bu dünya yaman can
sıxıcı olub.
Memmed Heyder saçları azca kesilmiş başını qaldırıb dedi:
– Heç de can sıxıcı deyil. Bizim atlarımız ve esgerlerimiz var, silah işletmeyi de bilirik. Kişiye bundan
başqa ne lazımdır. Bezen isteyirem ki, dağları aşım, sengerlerde oturub qabağımda düşmen görüm.
Düşmen dediyinin güclü ezeleleri olmalıdır, bedeni de ter qoxumalıdır.
– Onda ne üçün cebheye könüllü getmirsen? – deye soruşdum.
Memmed Heyder kederle mene baxıb dedi:
– Men ele kişilerden deyilem ki, din qardaşlarım türklere ateş açım.
Men nevazişle ona baxdım. Bu enlikürekli, güclü, sadelövh sifetli genc burada oturub, döyüş
hesretinden az qala partlayırdı.
Memmed Heyder oturduğu yerden mehzun-mehzun dillendi:
– Men cebheye getmek isteyirem, amma getmirem.
– Bes bizim memleketimizde neler etmeliyik, – deye soruşdum.
O susdu ve alnını qırışdırdı, xeyli vaxt keçenden sonra, dedi:
Biz gerek mescidler tikeydik, torpağa su vereydik. Torpağımız suya möhtacdır. Sonra onlarla
ecnebilerin ölkemize gelib ikide bir bize axmaqdemeleri yaxşı iş deyil. Mene ele gelir

<< 1 ... 116 117 [118] 119 120 ... 227 >>