ki, böyük bir
tonqal qalayıb bütün neft buruqlarını yandırmaq yaxşı olardı. O zaman gözel bir menzere emele
gelerdi ve biz yene de kasıb veziyyetimize qayıdardıq. Biz o zaman heç kime lazım olmazdıq ve
ecnebiler de yaxamızdan el çekerdiler. Men neft buruqlarının yerine, mavi rengli gözel mescid
tikdirerdim. Bir de isteyerdim ki, bu gün neft çıxan sahelerde de taxıl ekeydiler. Memmed Heyder
düşüncelerinin xeyalına dolaraq susdu. İlyas bey qehqehe çekib güldü. Bes sonra? - Sonra da oxumağı
ve yazmağı qadağan etmeli, elektrik evezine şam işığından istifade etmeli ve ölkemizdeki en sefeh
adamı da padşah seçmeliyik, he?!
Memmed Heyder bu istehzaya mehel qoymadı:
– Keçmiş zamanda indikinden daha çox sefeh adamlar var idi. Amma o sefeh adamlar neft buruqları
yerine su kanalları tikirdiler ve indikinden ferqli olaraq biz ecnebileri soyurduq, onlar bizi yox.
Keçmişde xoşbext insanlar da indikinden daha çox idi.
Onun dediyi sözlerele xoşuma geldi ki, istedim bu besitadamı qucaqlayıb öpüm.
Lakin birden-bire kimse qapını heyecanla döymeye başladı. Men tez yerimden sıçradım ve qapını açıb
bayıra baxdım. Seyid Mustafa heyecanlı halda içeri girdi. Onun emmamesinin sarığı sökülmüş, ucu
terden parlayan qaşlarının üzerine düşmüşdü. Yaşıl qurşağı açılmışdı, boz rengli fesi ise toz içinde idi.
O, rengi qaçmış halda kürsüye çökdü ve lehleye-lehleye dedi:
– Naçararyan yarım saat bundan qabaq Ninonu qaçırtdı. İndi onlar Merdekan yolundadırlar.
XVII
Memmed Heyder yerinden sıçradı. Onun gözleri lap balacalaşmışdı. “Men atları yeherleyerem!” deyib
bayıra qaçdı. Sifetim yanırdı. Qan gicgahıma vururdu, başımda bir gurultu vardı. Ele bil gözegörünmez
bir qüvve deyenekle başıma zerbe vururdu. İlyas beyin sesi ele bil çox uzaqlardan gelirdi: “Özünü
itirme, Eli xan, sebirli ol. Onları yaxalayacağıq. O vaxta qeder özünü ele al”.
İlyas bey qabağımda durmuşdu. Onun ince sifeti son derece solmuşdu. Üstünde Qafqaz xenceri olan
kemeri belime bağladı. Sonra “götür” deyib elime

<< 1 ... 117 118 [119] 120 121 ... 227 >>