meni
boğmağa başladı. Naçararyanın zedelenmiş sifetinin bir terefi eyilmişdi. Ayaqlarımla onun piyli
qarnına vururdum. Bir anlığa elimden çıxanda onun yaxasının cırıldığını gördüm. Birden dişlerimle
onun ağ yoğun boğazından yapışdım. Beli, Naçararyan, biz Asiyalılar bele vuruşuruq! Qurşaqdan aşağı
vurmuruq! Boz qurd kimi yapışırıq düşmenin boğazından. Onun damarlarının döyüntüsünü hiss
edirdim.
Naçararyan elini menim belimdeki xencerime uzadırdı. Döyüşün qızğın çağında belimdeki xenceri
tamamile yadımdan çıxartmışdım. Xencerin tiyesi gözümün qabağında parladı. Qabırğamda bir ağrı
hiss etdim. Gör ne qeder qanım isti imiş. Xencerin ucu qabırğalarımın üstünden sürüşdü. Onun
boğazını buraxıb, yaralı elinden xenceri qapdım. İndi o, menim altımdadır, üzü de aya teref baxırdı.
Xenceri havaya qaldırdım. O başını dala atıb nazik sesi ile qışqırmağa başladı. Onun bütün sifeti
dehşetden, qorxudan açılmış ağızdan ibaret idi.
Axı niye vurmuram? Neyi gözleyirem? Arxamdan bir ses geldi: “Geberd onu, Eli xan, geberd!”
Bu Memmed Heyderin sesi idi:
– Xenceri üreyinin başına endir ve girdiyi yerden aşağa doğru çek.
Men ölüm nöqtesinin harada olduğunu bilirem. Amma bir an gözleyib, düşmenimin feryad sesini bir
daha eşitmek isteyirem.
Sonra xenceri qaldırdım. Ezelelerim artıq gerilmişdi. Xenceri düşmenin düz üreyinin başına endirdim.
O, arxası üste çapalayıb can verirdi. Yavaş-yavaş ayağa durdum. Paltarım qana bulaşmışdı. Kimin qanı
idi bu? Menim, yoxsa onun? İndi bunun heç bir ferqi yox idi. Memmed Heyder dişlerini qıcayıb dedi:
“Eli xan, men sene ömrüm boyu hörmet edeceyem”.
Qabırğam ağrıyırdı. Memmed Heyder qoluma girdi. Kolluğun içinden çıxıb Merdekana geden dar
yolda durmuş, böyük bir qutunun yanına geldik. Orada dörd at ve iki atlı dayanmışdı. İlyas bey mene
el verib salamlaşdı. Seyid Mustafa yaşıl emmamesini bir az yuxarı qaldırdı. O, atının terkinde Ninonu
otuzdurub berk-berk tutmuşdu. Nino susurdu.
Seyid Mustafa yumşaq bir sesle:
– Arvadla ne

<< 1 ... 124 125 [126] 127 128 ... 227 >>