qehremansan. Aslan kimi döyüşdün, vezifeni de
yerine yetirdin”.
Seyid Mustafa ise başını aşağı salıb dedi: “Eli xan, onun heyatı senin elindedir. Sen onu öldüre de
bilersen, istesen bağışlaya da bilersen şeriet her ikisine icaze verir”.
Seyid Mustafa fikirli-fikirli gülümseyirdi. Memmed Heyder atın yüyenini mene verdi.
Biz Bakının nazlı-nazlı sayrışan işıqlarına doğru dinmez-söylemez atlarımızı gece yolu ile sürmeye
başladıq.
XVIII
Uçurumun kenarındakı daş bir eyvanda qeribe bir menzere açılırdı: küleklerin döyeclediyi quru sarı
qayalar. İri, kele-kötür daşlar qaba halda bir-birinin üstüne qoyularaq divar halına getirilmişdi. Birbirlerine
yapışmış dörd bucaq şeklinde olan sade komalar sıldırım qayalara söykenmişdi. Bir komanın
damı, o biri koma üçün heyet rolunu oynayırdı. Uçurumun düz dibinden şırıltı ile çay axırdı. Açıq
aydın havada qayalar parıldayırdı. Bu qayalıqların arası ile aşağı enen daş cığır dibine yaxınlaşdıqca
gözden itirdi. Bura auldur, Dağıstanın bir kendidir. Komanın içi qaranlıqdır, yere kilimler döşenib.
Komanın damını bayırdan iki direk saxlayırdı. Göyün derinliklerinde qanadlarını bütöv açmış bir
qartal ele bil daşdan düzelmişdi.
Men balaca dam-heyetde uzanmışdım. Ağzımda sulu qelyanın kehreba müştüyü dodaqlarımın
arasında idi. Men bu qelyanın tüstüsünü ciyerlerime çekirdim. Gicgahım buz kimi soyuq idi. Zeif
külek qelyanın tüstüsünü etrafa yayırdı. Kiminse “qayğıkeş” eli tütünümün içine neşe atmışdı.
Ayaqlarımın yanında açılan uçurumun derinliklerine baxıram ve dumanlıqda dolaşan sifetleri görürem.
Tanış simalar qarşımda peyda olurlar. Onlar Bakıdakı otağımın divarını bezeyen xalçadakı Rüstem
Zaloğlunun suretini xatırladırdı. Bir neçe gün bundan evvel men qalın ipekli yorğana bürünüb o
otaqda uzanmışdım. Qabırğalarım ağrıyırdı. O biri otaqdan addım sesleri gelirdi. Kimse yavaşca
danışırdı. Qulaq asdım! Seslerin tonu yavaş-yavaş yükselirdi. Bu atamın sesi idi: “Üzr isteyirem, cenab
polis reisi, oğlumun harada olduğunu

<< 1 ... 126 127 [128] 129 130 ... 227 >>