heç men özüm de bilmirem. Bele güman edirem ki, o İrana,
emisinin yanına gedib. Çox teessüf edirem, cenab polis reisi”.
Polis reisinin sesi gur ve qezebli gelirdi:
– Sizin oğlunuza qarşı adam öldürmek barede cinayet işi qaldırılıb. Onun hebs edilmesine dair artıq
emr de hazırdır. Biz onu hetta İranda bele tapıb hebs edeceyik.
Men bunu ancaq alqışlayardım. Şübhem yox idi ki, onun işi her hansı bir mehkeme hüzuruna
çıxarılarsa menim oğlum hemin mehkemede beraet qazanacaqdı. Çünki, hadiselerin inkişafı ile
elaqedar başqasının hereketine cavab olaraq canini vurub öldürmek cinayet deyildir. Bundan başqa...
Men teze pulların xışıltısını eşitdim, belke de mene ele gelirdi. Sonra sükut çökdü ve yene de polis
reisinin sesi geldi:
– Ah, ne deyim bu deliqanlı cavanlara. Bir şey olan kimi bellerindeki xencere el atırlar. Men dövlet
adamıyam. Tebii ki, sizi de başa düşürem. Deliqanlı oğlunuz şeherde görünmemelidir. Hebsi baredeki
hökmü ise İrana göndermeliyem.
Addımlar uzaqlaşır. Yene de derin bir sükut çökür. Xalçanın üzerindeki zerif herfler labirinte
benzeyirdi. Herflerin cizgisini izlemeye başladım. Xett yaraşıqlı bir terzde “nun” herfinde birleşirdi...
Başım gicellenirdi. Tanımadığım simalar eyilib üzüme baxırdılar ve dodaqlarında anlaşılmaz sözler
deyirdiler. Sonra yatağımdan durub çarpayımda oturdum ve gördüm ki, İlyas beyle, Memmed Heyder
qarşımda durublar. İkisi de gülümseyirdi ve onlar döyüş paltarı geymişdiler.
– Gelmişik seninle vidalaşaq. Bizi cebheye gönderirler.
– Niye?
İlyas bey patrondaşını dartdı:
– Men Ninonu evine apardım. Bütün yol boyu bir kelme de olsun söylemedi. Sonra da atımı
kazarmaya sürdüm. Bir neçe saatdan sonra hamı her şeyi bilirdi. Alay komandanı Melikov kabinetini
bağlayıb, serxoş olana qeder içki içdi. O, keher atını bir daha görmek istemirdi. Axşam ise atının
vurulması barede emr etdi. Sonra da cebheye könüllü getmeye hazır olduğunu bildirdi. Atam xeyli pul
xercleyib herbi tribunala verilmemizi qabaqladı. Amma bundan

<< 1 ... 127 128 [129] 130 131 ... 227 >>