gede bilmez.
– Bes ne vaxtadek orada qalmalıyam, ata?
– Orada uzun bir vaxta qeder qalmalısan, Eli xan. O vaxta qeder ki, polis baş veren hadiseni unutsun
ve düşmen aileler bizimle barışsın. Men sene ara bir baş çekeceyem.
O gece yola düşdüm. Evvelce Mahacqalaya, oradan da dağlara yollandım. Uzun yalları olan balacaboy
atların belinde dar dağ yolları ile yuxarı dırmaşırdıq. Hedefimiz dehşetli bir uçurumun başındakı ucqar
bir aul idi.
İndi men burada, Dağıstan qonaqperverliyinin etibarlı himayesinde idim. Camaat mene qanlı kimi
baxırdılar. Zerif eller tütününe neşe qarışdırırdılar. Men çox çekirdim. Xeyallar içinde üzerek
susurdum. Qanadının altında himaye tapdığım adam-atamın dostu Qazı Mollaidi. O, mene qayğı
gösterirdi. Qazı Molla durmadan danışırdı, ve onun dediyi sözler gözlerimin qabağında canlanan
heyecanlı xeyallarımı dağıdırdı.
– Özünü xeyallara sürükleme, Eli xan! Mene qulaq as. Sen Andalalın ehvalatını heç eşitmisenmi?
Bilirsenmi, Andalal nedir? Altı yüz il bundan qabaq Andalal gözel bir kend idi. Böyük qelbli, ağıllı ve
cesur bir xan oranın hökmdarı idi. Lakin xalq onun bu qeder sexavetine döze bilmirdi. Buna göre de
bir gün camaat hökmdarın hüzuruna gelib dediler: “Biz senin elinden artıq bezmişik, çıx get
ölkemizden”. Hökmdar bu sözleri eşidib hönkür-hönkür ağladı, yaxın adamları ile vidalaşıb atına
mindi ve çox uzaqlara, İrana getdi. Orada o, böyük bir adam oldu. Şah onu özüne müşavir etdi. O, bir
çox ölkeleri ve şeherleri feth etdi. Lakin Andalal xalqına qarşı qelbindeki kini saxlayırdı. Ona göre de o
deyirdi ki, “Andalal vadisinde çoxlu qızıl ve daş-qaş dolu çox zengin xezineler var, biz oranı feth
etmeliyik”.
Şah böyük bir ordu ile Dağıstana yola düşdü. O zaman Andalal xalqı, “siz sayca çoxsunuz, amma
dağların eteklerindesiniz. Bizim sayımız ise sizinkinden çox azdır, ancaq biz dağın başındayıq. Lakin
bizden yuxarıda da cenabi Allah var. O benzeri olmayan Tanrı hamımızdan güclüdür” dediler.
Belelikle, Andalal xalqı döyüşe

<< 1 ... 130 131 [132] 133 134 ... 227 >>