girişdi. Döyüşde kişiler, qadınlarve uşaqlar iştirak edirdiler. Ön
cebhede ise Andalal hökmdarının İrana gederken kendde qalmış oğulları vuruşurdular. Döyüşde
İranlılar meğlub oldular. İlk qaçanlardan biri şah oldu. Axırda qaçan ise şahı Andalala getiren oranın
hökmdarı oldu.
Bu hadisenin üstünden on il keçdi. Hökmdar yaşlandı ve veten üçün hesret çekmeye başlayır. O,
Tehrandakı sarayını terk edib atına minir ve vetenine yola düşür. Lakin kendine geldiyi zaman, camaat
düşmen ordusunu Andalala getiren xaini tanıyır. Onlar onun üzüne tüpürürler ve qapılarını onun
sifetine bağlayırlar. Hökmdarbütün günü atı ile kendin içinde dolaşır, amma özüne bir dost tapa
bilmir. Nehayet, o, qazının yanına gedir ve ona “Men vaxtı ile etdiyim günahımın cezasını çekmek
üçün vetenime gelmişem. Meni mühakime et. Şerietimize uyğun olaraq hökm et” dedi. Qazı da
etrafındakılara emr etdi ki, onun el-ayağını bağlasınlar ve sonra beyan edib qerarını bildirdi:
“Ecdadlarımızın qanununaesasen bu adam diri-diri basdırılmalıdır”. Sonra ise qazı adamlara müraciet
ederek soruşur: “Ay camaat, beyan edilmiş qerara siz ne deyirsiniz? Camaat da “Qoy ele olsun!” deye
qışqırdılar. Lakin qazı edaletli adam olduğu üçün ondan soruşur: “Özünü müdafie etmek üçün ne deye
bilersen?” Hökmdar ona cavab vererek deyir: “Heç bir şey deye bilmerem, men
günahkaram”.Ecdadlarımızın qanunlarına bele hörmetle emel edilmesi yaxşı şeydir. Lakin
ecdadlarımızın eyni zamanda başqa bir qanunu da vardır. Bu qanunda deyilir ki, atasına qarşı vuruşan
oğul öldürülmelidir. Men de o qanuna esaslanaraq öz atalıq haqqımı teleb edirem. Oğullarım mene
qarşı vuruşdular, ele ona göre de onların başları menim mezarımın üstünde vurulmalıdır. Qazı “Qoy
bele olsun” deye hökm edir. Ondan sonra ise qazı camaat ile birlikde ağlayır. Çünki hökmdarın
oğulları böyük hörmete malik idiler, camaat onları çox sevirdi.
Lakin qanun qanundur, o yerine yetirilmeli idi. Belelikle, xain hökmdar diri-diri basdırıldı ve ölkenin
en

<< 1 ... 131 132 [133] 134 135 ... 227 >>