dostlarımdan birine mektub yazacağam ki, senin arabanın tekerlerinin
oxlarını yağlamaq üçün sene bir az yağ göndersin.
Kendli gülümsündü:
– Eh, qardaş, men adi bir adamam ve ne üçün özümü gizletmeye çalışmalıyam? İki tekerli arabamın
gelişini hamı eşitsin deye, onun tekerlerinin oxlarını yağlamıram. Bu işi yalnız abrekler edir.
– Abrekler?
– Beli, abrekler, icmadan qovulanlar.
– Bu tereflerde abrekler çoxdurmu?
– Kifayet qederdir. Onlar quldur ve qatildirler. Abreklerin bezileri bunu xalqın xeyri üçün bezileri ise
öz menfeetleri üçün edirler, amma her şeyden evvel abreklerin çox müdhiş bir and içmeleri şertdir.
– O nece anddır?
Kendli arabasını dayandırıb yere düşdü. O, tarlasının hasarına söykendi, xurcunundan bir parça duzlu
qoyun pendiri çıxarıb uzun barmaqları ile onu parçaladı, yarısını da mene verdi. Motal pendirin içinde
qara qoyun tükleri var idi. Kendlinin verdiyi pendiri men de yedim.
– Demeli, abreklerin andından xeberin yoxdur? Abrekler gece yarısı gizlince mescide gelib bele and
içirler: “hörmet etdiyim bu müqeddes yerde and içirem ki, bu günden etibaren men sürgün olunmuş
kimi yaşayacağam. İnsan qanı tökeceyem ve heç kime rehm etmeyeceyem. Men hamıya qenim
olacağam. And içirem ki, insanların sevdikleri, vicdanlarına ve namuslarına meqbul ne varsa, hamısını
oğurlayacağam. Südemer körpeleri xencerle doğrayacağam. En fağır dilençinin bele daxmasına od
vurub yandıracağam. İnsanların üzü güldüyü her yere keder getireceyem. Eger bu andımı yerine
yetirmesem, qoy mene ecdadlarımın mezarını bir daha görmek nesib olmasın, su susuzluğumu, çörek
aclığımı yatırmasın, cesedim tozlu yolların üstünde serilib qalsın ve küçe itleri gelib cesedimi
murdarlasınlar”.
Kendlinin sesinin tonu çox ciddi idi, onun üzü güneşe teref idi, gözleri yaşıl ve baxışları derin idi.
– Beli, deye kendli dillendi, – abreklerin andı beledir.
– Bes bu andı içenler kimlerdir?
– Çox haqsızlığa meruz qalan adamlar. – deyib susdu.
Men de eve yollandım. Aulun dördkünc

<< 1 ... 135 136 [137] 138 139 ... 227 >>