daxmaları kuba benzeyirdi. Güneşin qızmar şüaları tepemizi
deşirdi. Belke, men özüm de bu vehşi dağlara sürgün edilmiş bir abrekem. Yoxsa men de Dağıstan
quldurları kimi gece yarısı mescide gedib and içmeliyem? Kendlinin abrek andı haqqında söylediyi
kelmeler hele de qulaqlarımda cingildeyirdi. Sonra komanın qabağında yeherli üç yad atlı gördüm.
Atlardan birinin yüyeni gümüşden idi. Komanın damında ise kemerinde qızıl xenceri olan on altı
yaşlarında kök bir oğlan oturmuşdu. O mene el eleyerek güldü. Bu genc vaxtı ile bizimle bir mektebde
oxuyan Arslan ağa idi. Onun atasının zengin neft quyuları var idi. Arslan ağanın sehheti yaxşı olmadığı
üçün o, müaliceye tez-tez Kislovodska gederdi. O menden çox balaca olduğu üçün onu yaxşı
tanımırdım. Lakin burada, dağın başındakı kendde onu heraretle bir qardaş kimi qucaqladım. O,
qürurdan qızardı ve dedi: “Nökerlerimle kendin yanından keçirdim ve qerara geldim ki, sene bir baş
çekim”.
Elimi dostcasına onun çiynine qoydum.
– Qonağım ol, Arslan ağa. Bu gece şeherimiz şerefine ziyafet verilecek.
Sonra üzümü daxmaya teref tutub seslendim:
– Qazı Molla, ziyafet süfresini hazırla: Bakıdan qonağın gelib.
Yarım saatdan sonra Arslan ağa hesirin üstünde oturub qoyun etinden kabab yeyib şenlenirdi.
– Seni görmeyime çox şadam, Eli xan. Sen bir qehreman kimi bu uzaq kendde yaşayıb, özünü qan
düşmeninden qoruyursan. Amma arxayın ola bilersen. Men senin olduğun yeri heç kime
demeyeceyem.
Men bu barede heç narahat deyildim. Çünki Bakıda menim harada olduğumu hamı bilirdi.
– Meni nece tapdın?
– Senin yerini mene Seyid Mustafa dedi. Sonra aydın oldu ki, senin qaldığın kend ele menim yolumun
üstündedir. Seyid Mustafa sene salam gönderdi.
– Yaxşı, indi senin yolun hansı terefedir, Arslan ağa?
– Kislovodska gedirem. Bu iki nökerlerim de menimle gedecekler.
– Bele de! – deye gülümsedim. O, da son derece mesumcasına mene baxırdı.
– Arslan ağa, de görüm Kislovodska niye qatarla getmirsen?
– Vallah, bir az dağ havası almaq

<< 1 ... 136 137 [138] 139 140 ... 227 >>