ağa?
– O serxoş baxışları ile mene baxıb dedi: “Kral olacağam”.
– Ne olacaqsan?
– Men gözel bir ölkenin kralı olmaq isteyirem. İsteyirem ki, çoxlu süvarim olsun.
– Sonra ne isteyirsen?
– Ölmek isteyirem.
– Ne üçün?
– Kralı olacağım ölkeni feth ederken ölmek isteyirem!
Men qehqehe çekib güldüm. Deyesen o, bundan incidi.
– Yaramazlar meni üç günlüye karantine qoydular.
– Harada, mektebde?
– He, özü de bilirsen niye? Çünki yene qezet üçün meqale yazmışdım. Meqalemde orta mekteb
şagirdleri ile qeddar reftar edildiyi barede yazmışdım. Vallah, ele qiyamet qopmuşdu ki!
– Ay Arslan ağa, adam her qezete meqale yazmaz
– Yazar, görersen, şehere qayıdanda senin haqqında da yazacağam. Ancaq senin adını yazmayacağam.
Çünki ad çekmekden xoşum gelmir. Axı, hem de ki, senin dostunam. Bele bir şey yazacağam: “Qan
davasından qaçış... ölkemizin pis bir adeti”.
O, şüşede qalan şerabı axıra qeder içdi, sonra kilimin üstüne uzanıb yuxuya getdi. Onun nökeri içeri
girdi ve narazılıqda üzüme baxdı. Ele bil baxışı ile deyirdi: “Ayıb olsun size, Eli xan, bu zavallı uşağı bu
qeder içirderlermi?”
Qalxıb gecenin qaranlığında bayıra çıxdım. Sen bu yaramaz cavana, Arslan ağaya bax! Her halda,
şübhesiz ki, dediklerinin yarısı uydurmaydı. Neye göre Nino itini her gün döymeliydi? Allah bilir ki, o
itine ne ad qoymuşdu!
Kend yolu ile aşağı enib tarlaların qırağında oturdum. Qayalar ayın qaranlığında yuxarıdan mene
acıqlı-acıqlı baxırdılar. Göresen onlar keçmişi mi, yoxsa insanların xeyallarından keçenleri mi
xatırlayırdılar. Qaranlıq semadakı ulduzlar Bakının işıqlarını xatırladırdı.
Sonsuzluqdan gelen minlerle şüa menim göz bebeyimde eksini tapırdı. Belece bir saat, belke de daha
çox oturduğum yerde semanı seyr etdim. “Demeli Nino rus zabitleri ile reqs edir” deye düşündüm.
Birden bire o xeyaletlerle dolu geceni axıra çatdırmaq üçün Bakıya qayıtmaq istedim. Bir kertenkele
xışıltı ile yanımdan keçende onu tutdum. Onun qeflet qorxusuna bürünmüş üreyi ovucumun

<< 1 ... 139 140 [141] 142 143 ... 227 >>