içinde
çırpınırdı. Men onun soyuq bedenini sığalladım. Onun balaca gözleri qorxudan mene baxırdı. Onu
yuxarı qaldırıb diqqetle baxdım. Derisi solmuş bu mexluq qedimden qalmış, üstü qurumuş bir deriyle
örtülmüş canlı bir daşı xatırladırdı.
Kertenkeleye “Nino” deye müraciet etdim ve Ninonun itini yadıma saldım. “Nino seni döyüm?”
Amma... adam kertenkeleni nece döye biler?
Birden kertenkele ağzını açdı. Ağzından iti dili bayıra çıxdı ve derhal geri çekildi. Men qehqehe çekib
güldüm. Onun dili kiçik ve çevik idi. Ovcumu açdım ve kertenkele qaranlıqda, daşların arasında yox
oldu.
Ayağa qalxıb komaya qayıtdım. Arslan ağa hele de yerde serilib yatırdı. Onun başı sedaqetli nökerinin
dizleri üstünde idi.
Dama çıxdım namaz vaxtına qeder bir papiros çekdim.
XX
Heç özüm de bilmirem ki, bu nece oldu. Bir gün oyanıb qarşımda Ninonu gördüm.
– Yaman tenbel olmusan, Eli xan, – deye Nino dillendi.
Sonra ise döşeyimin qırağında oturdu.
– Üstelik yatanda da xoruldayırsan, bu da heç sene yaraşmır.
Ayağa qalxıb ters-ters ona baxdım: “Xoruldamaq tütünüme qatılan neşedendir” dedim.
Nino başı ile sözlerimi tesdiqledi:
– Ele ise neşe çekmeyi gerek buraxasan.
– Ay sefeh, de görüm aldığın o yazıq iti niye döyürsen?
İtimi, sol elimle onun quyruğundan yapışıram, sağ elimle de küreyine vura-vura onu döyürem.
– Bes itine ne ad qoymusan?
Nino mülayim bir sesle:
– Onu Kilimancaro deye çağırıram.
Gözlerimi ovuşdurdum ve birden her şey gözlerimin qabağında canlandı: Naçararyan, Qarabağ atı, ay
işığı ile aydınlaşmış yol ve Seyidin terkindeki Nino.
“Nino!” deye bağıraraq yerimden atıldım: “Buraya nece gele bildin”?
Arslan ağa, meni öldürmek istediyini şeherde hamıya danışıb. Ele ona göre de buraya geldim.
Onun gözleri yaşla dolu idi.
– Senin üçün ele darıxmışam ki, Eli xan, heç inanmazsan.
Elim Ninonun saçlarına toxundu. Onu qucaqlayıb öpdüm, dodaqları açıldı. Dodaqlarının herareti
meni mest eyledi.
Ninonu döşeye uzandırdım ve eynindeki ipek paltarını çıxartdım. Onun

<< 1 ... 140 141 [142] 143 144 ... 227 >>