bedeni yumşaq ve etirli idi.
Nino o qeder arıq idi ki, onun qabırğaları görünürdü. Onu qucağıma alıb ele berk sıxdım ki, ağrıdan
zarıdı. “Nino” dedim. Bu kelmenin sanki sehrli qüdreti vardı. Bu kelmenin sehri ile real ne vardısa,
qeybe çıxdı. Bu reallıqdan yalnız ikiyaşarmış iri gürcü gözleri ve her şeyi – qorxunu, lezzeti, marağı ve
xoşbextliyi birden-bire yaxşı yandıran ağrını eks etdiren gözler qalmışdı. Nino heç ağlamadı, feryad da
qoparmadı. Nino birden-bire yorğanı qaldırıb, onun altına girdi ve sifetini sineme dayayaraq gizletdi.
Onun zerif bedeninin her bir hereketi yağışa susamış torpağın imdadını xatırladırdı.
Yorğanı xefifce ayaq ucuma doğru çekdim.
Bir müddet sessiz, yorğun ve xoşbext halda uzandığımız yerde qaldıq. Birden Nino dillendi:
– İndi men evimize qayıdacağam. Artıq senin meni öldürmeyeceyini anladım.
– Burayatekmi gelmisen, Nino?
– Yox, meni buraya Seyid Mustafa getirdi. O meni buraya getirerken dedi ki, seni Eli xanın yanına
aparıram. Amma onu incitsen, seni öldürerem. Odur ha, Seyid Mustafa bayırda oturub, elinde de
tapança, eger seni meyus etmişemse, onu içeri çağıra bilersen.
Men onu çağırmadım. Evezinde Ninonu öpdüm.
– Ele bunun üçün buraya gelmisen?
– Yox, – deye Nino düzünü dedi.
– Ele ise söyle görüm, ne üçün buraya gelmisen?
– Neyi söyleyim? – deye Nino dillendi.
– O gece Seyid Mustafanın atının terkinde Bakıya dönerken niye susurdun?
– Qürurumdan.
– Bes indi ne üçün buradasan?
O da qürurumdan...
Onun elini elime alıb, çehrayı gül rengli barmaqlarını oynatdım.
– Bes Naçararyanmeselesini nece izah edeceksen? – dedim.
Nino yavaşca dedi:
– Heç fikirleşme ki, o meni zorla qaçırdırdı. Men ele hereket etmekle de doğru etdiyime inanırdım.
Lakin yanılmışdım. Günah mende idi ve men ölmeli idim. Onun üçün danışmayıb susurdum... Ele bu
sebebden de buraya gelmişem. İndi her şeyi artıq öyrendinmi?
Onun isti ovucunun içini öpdüm. Heqiqet onun özü üçün çox tehlükeli bir şey olduğu halda O,
açığını danışırdı. Sonra Nino

<< 1 ... 141 142 [143] 144 145 ... 227 >>