ayağa durdu, otağa nezer saldı, qemgin halda dedi:
– İndi men evimize qayıdıram. Sen menimle evlenmeli deyilsen.
Men Moskvaya gedirem.
Men qapıya yaxınlaşıb, qapının bir tayını axıra qeder açdım. Çopur dostum Seyid Mustafa silahı elinde
qapının bayır terefinde bardaş qurub oturmuşdu. Onun yaşıl qurşağı da belinde idi.
– Seyid – dedim – get bir molla ve bir şahid çağır. Bir saata evlenirem.
Seyid cavab verdi:
– Molla çağırmayacağam. Yalnız iki şahid getireceyem. Kebini de men özüm keseceyem. Menim buna
selahiyyetim çatır.
Qapını bağladım. Nino çarpayıda oturmuşdu. Onun qara saçlar çiyinlerine tökülmüşdü. O güldü:
– Bir fikirleş ne edirsen, Eli xan. Sen pozğun bir qızla evlenirsen.
Men onun yanına uzandım.
– Sen doğrudan da menimle evlenmek isteyirsen? – deye Nino soruşdu.
– Eger meni erliye qebul edersense...Bilirsen ki, qanlıyam, düşmenlerim meni axtarırlar.
– Bilirem, amma onlar buraya gelib çıxmazlar. Gel ele biz de burada qalaq.
– Nino, sen heqiqeten burada menim yanımda qalmaq isteyirsen? Bu dağ kendinde, bu kasıb komada,
evsiz, nökersiz?
– Beli, – deye Nino cavab verdi. Men burada qalmaq isteyirem, çünki senin burada qalmağın vacibdir.
Men ev işlerini görerem, çörek bişirerem ve sene yaxşı arvad olaram.
– Bes burada darıxmayacaqsan?
– Yox, axı nece darıxa bilerem ki,... seninle bir yorğanın altında yatacayıq.
Kimse qapını döydü. Paltarımı geydim. Nino da pijamamı eynine geydi. Başında teze emmame olan
Seyid Mustafa içeri girdi. Onun dalınca da iki şahid. Sonra Seyid yerde oturdu, qurşağından bir
qelemdan çıxartdı. Qelemdanın üstünde “Yalnız allah yolunda” sözleri yazılmışdı. O, bir kağız götürüb
sol ovucunda tutdu. Sonra qamış qelemi mürekkebe batırdı. Zerif bir xetle yazmağabaşladı:
“Bismillahül – rehmanür-rehim”. Sonra mene üzünü tutub soruşdu:
– Ağa, adınız nedir?
– Eli xan Şirvanşir. Şirvanşir neslinden olan Sefer xanın oğlu Eli xan.
– Dininiz?
– Müselmanam elhemdülillah.
– İsteyiniz nedir?
– İsteyim bu qadınla

<< 1 ... 142 143 [144] 145 146 ... 227 >>