evlenmekdir.
– Xanım, sizin adınız nedir?
– Prinses Nino Kipiani.
– Dininiz?
– Rum Ortodoks kilsesine mensubam.
– Sizin isteyiniz nedir?
– Bu adamın arvadı olmaq isteyirem.
– Dininizi saxlamaq fikrindesiniz, yoxsa erinizin dinine keçmek isteyirsiniz?
Nino bir anlığa tereddüd etdi, sonra başını qaldırıb, qürur ve qetiyyetle dedi:
– Men öz dinimi saxlamaq niyyetindeyem.
Seyid cesaretle yazırdı. Kağız onun ovcunun içinden sürüşür ve kağızın üzeri yavaş-yavaş çox gözel
ereb kelmelerile dolurdu. Kebin kağızı hazır idi.
– İndi siz imzalayın – deye Seyid dillendi.
İmzamı kağızın altına atdım.
İndi men hansı famili yazmalıyam? – deye Nino soruşdu.
– Teze famili.
Nino bir elle qelemi möhkem sıxıb yazdı: “Nino xanım Şirvanşir”.
Sonra şahidler de imzalarını qoydular. Seyid Mustafa üzerinde öz adı hekk olunmuş möhürünü
çıxardıb kağıza basdı. Zerif kufi xetti ile orada bu sözler hekk olunmuşdu: “Küll-İxtiyarın qulu Hafiz
Seyid Mustafa Meşhedi”.
Seyid kebin senedini mene uzatdı. Sonra meni qucaqlayıb farsca dedi: “Eli xan, men yaxşı adam
deyilem”. Lakin Arslan ağa dediki, sen Ninosuz bu dağlarda elden gedersen ve eyyaş olarsan. Bu da
günahdır. Nino yalvardı ki, onu da buraya getirim. Eger Ninonun dedikleri heqiqetdirse, onu
sevmelisen. Heqiqet deyilse, ele sabah onu öldürek.
– Onun dedikleri heqiqet deyil, amma onu öldürmeyeceyik, qoy yaşasın.
Seyid Mustafa çaşqın bir baxışla mene baxdı. Sonra otağa göz gezdirib qeh-qehe ile güldü.
Bir saatdan sonra sulu qelyan tentene ile uçurumdan aşağı atıldı. Bütün toy merasimimiz bundan
ibaret oldu.
Gözlenilmeden heyat birden-bire yeniden gözelleşmeye başladı. Men küçeden keçende kend camaatı
mene baxıb gülümseyirdi. Men de onlara gülümseyerek cavab verirdim. Çünki xoşbext idim. Özümü
misilsiz derecede yaxşı hiss edirdim. İsterdim ki, bütün ömrümü balaca ayaqları olan, parlaq qırmızı
rengli Dağıstan şalvarı geymiş Nino ile birlikde burada keçirdim.
Nino özünü auldakı heyata uyğunlaşdırmışdı. Nino auldakı

<< 1 ... 143 144 [145] 146 147 ... 227 >>