bize lenet oxuyacaqlar. Ninonun atası birce defe yanımıza geldi. Qızının komada
yaşadığını gördüyü zaman knyaz özünden çıxdı.
– Allah eşqine, buranı terk edin. Bu yabanı yerde Nino heqiqeten xestelene biler.
Nino cavab verdi ki: – Ata, men heç vaxt indiki kimi sağlam olmamışam. Biz buradan heç yana gede
bilmerik. Men bu yaşda dul qalmaq istemirem.
– Axı, dünyada biteref ölkeler var, meselen İspaniya. Naçararyanlardan heç biri orada size ilişe bilmez.
– Bes İspaniyaya nece gede bilerik, Ata?
– İsveç yolu ile.
Nino qezeble cavab verdi ki, men İsveç yolu ile heç yana getmek istemirem.
Knyaz Bakıya qayıtdı. O, her ay bize alt paltarları, şirniyyat ve kitablar gönderirdi. Nino da kitabları
saxlayır, qalan şeyleri ise kend camaatına hediyye vererdi.
Bir gün atam yanımıza geldi. Nino onu utancaq bir tebessümle qarşıladı.
– Yemekleri senmi bişirirsen? – deye atam soruşdu.
– Beli, men bişirirem.
– Suyu da sen daşıyırsan?
– Beli, men daşıyıram.
– Yoldan yorğun gelmişem, menim ayaqlarımı yuya bilersenmi?
Nino derhal gedib su ve leyeni getirib atamın ayaqlarını yudu. Atam: “Teşekkür edirem” deyib
cibinden çehrayı mirvariden düzülmüş bir boyunbağı çıxardıb Ninonun boynuna taxdı. Sonra
Ninonun hazırlamış olduğu süfreye oturub onun bişirdiyi yemeyi yedi ve qerarını bildirdi: “Eli xan,
sene layiq bir arvadın var, yalnız onun aşpazlığı pisdir. Sene Bakıdan bir aşpaz göndereceyem”.
Nino qışqırıb dedi:
– Sizden xahiş edirem göndermeyin – dedi – men erime özüm qulluq etmek isteyirem.
Atam güldü ve şehere qayıdan kimi Ninoya brilyant qaşlı bir cüt sırğa gönderdi.
Kendimizde heyat son derece sakit idi. Yalnız bir defe Qazı Mollaböyük bir xeberle yanımıza gelib
dedi ki, kendin kenarında silahlı bir namelum şexs yaxalanıb. Deyirler ki, bu namelum şexs ermeni
imiş. Kendde hay-küy qopdu... Çünki yaxalanan adamın hedefi olan men, kendin qonağı idim.
Menim ölümüm buradakı her bir kendlinin şeref ve heysiyyetine vurulmuş silinmez bir leke ola
bilerdi. Bayıra çıxdım

<< 1 ... 146 147 [148] 149 150 ... 227 >>