ki, gedim o adamı görüm. Heqiqeten bu adam ermeni idi. Lakin onun
Naçararyan neslinden olub-olmadığını söylemek çetin idi. Kendin ağsaqqalları toplaşıb
meslehetleşirlerve bele qerara gelirler ki, o adama bir neçe möhkem şallaq vurub kendden qovsunlar.
Eger o Naçararyanların neslindendirse, gedib o birilerine xeber verecek. Yox, eger o nesilden deyilse,
onda allah kendlilerin xoş niyyetini görüb, onların günahını bağışlayacaq.
Haradasa, başqa bir planetde müharibe gedirdi. Bizim bundan xeberimiz yox idi. Dağlarımız Şamil
dövrünün efsaneleri ile dolu idi. Müharibe xeberleri bize heç gelib çatmırdı. Dostlarımız vaxtaşırı bize
qezet gönderirdiler, lakin men gelen qezetleri oxumadan bir kenara atırdım. Nino bir defe soruşdu:
– Yadından çıxmayıb ki, müharibe hele de davam edir.
Men güle-güle cavab verdim:
– Nino, doğrusunu deyim ki, müharibeni tamam yadımdan çıxarmışdım. Düzü, keçmişle gelecek
arasında besit bir ara olsa bele, menim üçün o anlarda yaşadığımdan daha gözel bir heyat ola bilmezdi.
Bu, Eli xan Şirvanşire olan Tanrının hediyyesi idi.
Ele bu vaxt ter içinde olan atın üstünde bir nefer bize mektub getirdi. Mektub ne atamdan, ne de
Seyid Mustafadan idi. Mektubun üstünde “Arslan ağadan Eli xana” sözleri yazılmışdı. Nino teeccüble
soruşdu:
– O bizden ne isteye biler?
Atlı dedi ki, size çoxlu mektub gönderibler, onlar yoldadırlar. Arslan ağa mene çoxlu pul verdi ki, bu
xeberi siz birinci olaraq ondan eşidesiniz. “Auldakı heyatımız sona çatır” deye düşünüb mektubu
açdım: Sonra mektubu oxumağa başladım:
“Sizi tanrı adından salamlayıram, Eli xan, necesiniz? Atlarınız, şerabınız, qoyunlarınız ve birlikde
yaşadığınız insanlar necedirler? Meni soruşsanız, men yaxşıyam, atlarım, şerablarım ve etrafımdakılar
da yaxşıdır. Xeberin olsun deye bildirirem ki, şeherimizde böyük hadise baş verib. Mehbuslar
hebsxanadan buraxılıblar, indi onlar şeherimizin küçelerinde gezişirler. Bilirem, indi soruşacaqsan ki,
bes polisler haradadırlar? Amma bil ki, dünene

<< 1 ... 147 148 [149] 150 151 ... 227 >>