zencilerine azadlıq verilmesini teleb
edirdiler. Müharibenin gedişi tersine dönmüşdü. Böyük knyaz qeybe çıxmışdı ve cırım-cındır, üstbaşdan
tökülmüş, içinde haldan düşmüş esger qalıqları şeherin küçelerinde sergerdan dolaşırdılar.
Geceler atışma sesleri eşidilir, gündüzler ise qarışıqlıq yaradanlar dükanları qaret edirdiler.
Nino eyilib atlasa baxırdı. “Men müharibe olmayan bir ölke axtarıram” deye Nino barmağını
rengareng bezi serhed cizgilerinin üzerinde gezdirirdi.
Men de istehza ile dedim:
“Belke Moskvaya ve yaxud da Peterburqa gedek?” dedim.
Nino çiyinlerini çekdi. Nino birden barmağını Norveçin üzerinde saxladı.
– Elbette, o ölkenin barış içinde olduğuna eminem. Amma oraya nece gede bilerik?
Nino köksünü ötürdü.
– Yox, oraya gede bilmerik. Bes Amerikaya ne deyirsen?
– Atlantik okean düşmenin sualtı qayıqları ile doludur, – dedim. Bes Hindistan, İspaniya, Çin,
Yaponiya?
– Oralarda da ya müharibe gedir, ya da oralara gedib çıxa bilmerik.
– Eli xan, demeli biz teleye düşmüşük?
– Düz başa düşmüsen, Nino. İndi qaçmağın heç bir menası yoxdur. İndi biz heç olmasa türkler gelene
kimi şeher ehlinin sağlam ağıllı ve temkinli olmasının yollarını axtarmalıyıq.
Nino narazı halda dillendi:
– Axı niye men qehremana ere getmişem! Men şüarları, nitqleri sevmirem. Eger bu işler bele davam
ederse, İrandakı senin eminin yanına qaçacağam.
– Bele davam ede bilmez, – deyib evi terk etdim.
İslam xeyriyye cemiyyetinin binasında bir toplantı vardı. Bir neçe ay bundan qabaq atamın evinde
xalqımızın aqibetine böyük qayğı gösteren alicenab adamlar orada deyildiler. Binanın salonuna qolu
qüvvetli cavanlar doluşmuşdular. Qapıda İlyas beye rast geldim. İlyas bey Memmed Heyderle birlikde
cebheden qayıtmışdılar. Çarın öz taxtını terk etmesini eşidib şehere gelmişdiler. Müharibede
gördüklerini qiyamete qeder üreklerinde daşıyacaq adamlara benzeyirdiler.
– Eli xan – deye İlyas bey mene müraciet etdi – biz hereket etmeliyik. Düşmen şeherin qapısında
dayanıb
– Beli,

<< 1 ... 149 150 [151] 152 153 ... 227 >>