söze başladı:
– İster siyasetçi ve isterse de sade bir insan olun, lakin bir şey isteyirem ki, bir hefteden sonra inşallah
sağ-salamat buraya qayıdasınız.
Eger şeherde müharibe başlayarsa...
Nino sözünü axıra çatdıra bilmedi, susdu.
Gece o menim yanıma uzandı, amma yuxulaya bilmedi. Ağzı azacıq açıq, dodaqları nem idi. Nino
gözlerini pencereye zilleyib susurdu. Men onu qucaqladım. O, üzünü mene teref çevirib soruşdu: “Eli
xan, sen de döyüşe qatılacaqsanmı?”
Elbette, Nino.
O da: “Elbette vuruşacaqsan” – deye tekrar etdi.
Birden o başımı elleri arasına alıb, köksüne sıxdı, gözlerini geniş açaraq, dinmezce meni öpdü. Onu
çılğın bir ehtiras bürümüşdü. Meni şehvetle ve qorxu içerisinde özüne teref çekdi. Onun simasında ele
bil bambaşqa bir dünyanın ifadesi var idi. Birden başımı gözlerine yaxınlaşdırıb xefif sesle dillendi.
– Oğlumuza “Eli adı vereceyem” deyib yene susdu. Sonra terlemiş gözleri pencereye teref zillendi.
Qedim minarenin narın ve zerif quruluşu ayın solğun işığına qerq olmuşdu. Qedim qala divarları ise
arxasına qaranlıq ve qorxunc bir kölge salmışdı. Uzaqlardan demirin demire sürtülmesinden çıxan bir
ses eşidildi.
Kimse xencerini itileyirdi ve ele bil o gelecekden xeber verirdi. Bu vaxt telefon zeng çaldı.
Yerimden durdum ve qaranlıqda yavaş-yavaş yeriyib telefonun desteyini götürdüm. Destekden İlyas
beyin sesi geldi:
– Ermeniler ruslarla birleşdiler. Onlar bütün müselmanların sabah saat üçe qeder terksilah edilmesini
teleb edirler. Tebii ki, biz bunu redd edirik. Sen pulemyotu götürüb qala divarlarındakı Sisianaşvili
darvazasının solunda mövqe tutarsan. Senin öhdene otuz nefer göndereceyem. Darvazanı müdafie
etmek üçün bütün hazırlıqları edersen.
Telefonun desteyini yerine qoydum. Nino çarpayıda oturub, gözlerini mene zillemişdi. Men xenceri
götürüb tiyesini yoxladım.
– Ne olub, Eli xan?
– Düşmen qalanın ağzında durub, Nino.
Paltarımı geyinib xidmetçileri sesledim. Onlar geldiler. Onların hamısı enli kürekli, güclü

<< 1 ... 153 154 [155] 156 157 ... 227 >>