hadiseni
görmedim, çünki qala divarlarının o biri başında idim.
– Düzdür, men elbeyaxa – vuruşunda oldum. Orada qara meşinden pencek geymiş bir cemdek var idi.
Men onu xencerimle deldim. O, qana boyandı. Menim xalam qızı Aişeni de öldürdüler.
Deniz sakit idi. Qayığın gövdesinden qetran iyi gelirdi. Qayıq, Qızılqum sehrasının sahilleri kimi adsız
idi.
Seyid yavaşca danışırdı: – Mescidlerimizin möminleri ile gelen meyitleri üst-üste qaladıq. Sonra da
xencerimizi siyirib düşmenin üstüne cumduq. Bu döyüşde çox adam helak oldu. Lakin meni Allah
qoymadı ölüm. İlyas bey de sağdır. O kendde gizlenir. Heç bilirsen sizin evinizi nece talan etdiler.
Evinizde heç bir şey qalmadı: ne bir xalı, ne mebel ve ne de qab-qacaq. Her şeyi soyub apardılar. Yalnız
lüt divarlar qaldı.
Gözlerimi yumdum. Bütün bedenim ele bil yaxıb yandırıcı bir ağrıdan ibaret idi. Bibiheybetin xam
neftle islanmış sahilinde meyitlerle dolu arabalar ve elinde bir bağlama tutmuş Nino gözlerimin
qabağına geldi. Nargin adasından qülleden fenerin işığı gelirdi. Şeher gecenin zülmet qaranlığında
qerq olmuşdu. Qapqara neft buruqları qemgin sifetli hebsxana qarovulçularını xatırladırdı...
İndi de burada, kürke bürünüb qayığın göyertesinde uzanmışam ve dözülmez bir ağrı sinemi
yandırırdı. Başımı qaldırdım. Qayığın balaca bir küncünde Nino uzanmışdı. Onun sifeti çox solğun
idi. Soyuq elini elime aldım ve barmaqlarının yavaşca titreyişini hiss etdim.
Arxamızdakı qayığın sükançısı yanında atam oturmuşdu. Onların söhbetleri qırıq-qırıq qulağıma
çatırdı. Menasız şeyler danışırdılar.
Atam deyirdi:
Demeli siz heqiqeten inanırsınız ki, Cerco vahesinde insanlar öz istekleri ile gözlerinin rengini
deyişdire bilirler? Sükançı da buna cavab verib dedi ki, beli Eli xan, dünyanın yalnız bir yerinde
insanlar gözlerinin rengini deyişdire bilirler. O yer de – Cerco vahesidir. Vaxtı ile müqeddes bir kişi
bu barede qabaqcadan xeber vermek qabiliyyetinde olmuşdu.
Men Ninoya müracietle dedim:
– Nino, atam

<< 1 ... 157 158 [159] 160 161 ... 227 >>