qaldım.
Seyid dua edirdi. O, gizli dünyaya, heqiqi heyatın sona çatdığı yerde başlayan dünyaya yaxşı beled idi.
Güneşin doğduğu üfüqün arxasında İran yerleşirdi. Qayığın döşemesinde oturub balıq yeyirdik, su
içerken İranın artıq nefesini duymağa başlamışdıq. Tekinen qebilesinden olan yegane ecnebi sükançı
atamla söhbet edir ve adi bir eşyaya baxan kimi mene etinasızlıqla baxırdı.
Dördüncü günün axşamı üfüqda sarımtıl bir zolaq göründü. Bu zolaq buludu andırırdı, heqiqetde ise
görünen İran sahilleri idi. Men komaları ve çox kasıb bir limanı gördüm. Bu şahın Enzelideki limanı
idi. Biz köhne ve taxtaları çürümüş limana yaxınlaşıb lövberimizi atdıq. Uzun cübbeli bir kişi bize
yaxınlaşdı. Onun papağının üzerinde qabaq pencesinden birini qaldırmış şir ve doğan güneş remzi
olan İran gerbi parıldayırdı. Memurun arxasınca üst-başı tökülmüş iki liman polis neferleri gelirdi.
Onlardan birincisi iri, yumru gözleri ile bize baxdı ve dedi:
– Uşaq doğulduğu gün güneşin ilk şüalarını nece salamlayırsa men de sizi elece salamlayacayam.
Kimliyinizi isbat etmek üçün yanınızda senedleriniz varmı?
Atam cavab verdi ki, “biz Şirvanşirik”.
– Şah hezretlerinin almaz qapısının özlerine açdıqları Esed-es Seltene Şirvanşir damarlarında sizinkiyle
eyni qanımı daşıyır?
– Beli, o menim qardaşımdır.
Biz qayıqdan düşdük. O adam bizi müşayiet edirdi. Anbarın yanına çatanda dedi: “Esed-es-Seltene”
bilirdi ki, siz geleceksiniz. Onun gönderdiyi maşın şirden güclü, ceyrandan iti, qartaldan gözel, qayalar
üzerinde qurulmuş qaladan möhkemdir.
Biz tini döndük ve onun teriflediyi maşını gördük. Haradasa dağılmaq üzre olan bir “ford” maşını yol
üstünde durmuşdu. Onun köhne rezin şinleri bir neçe yerden yamanmışdı. Maşına mindik, motor
titreyerek işlemeye başladı. Sürücü, okeandakı neheng sernişin gemisinin kapitanı kimi gözlerini
uzaqlara dikmişdi. Yarım saatdan sonra biz Reşt yolu ile Tehrana gedirdik.
XXIII
Enzeli, Reşt yollarından sehra nefesi ile qızmış küçeler ... Üfüqde

<< 1 ... 160 161 [162] 163 164 ... 227 >>